"SAM" (NEDERLANDS)

NEGEN

Na een laatste douche en gezamenlijk ontbijt in onze villa in Marrakech zijn wij onderweg naar Nederland. Ik moet toegeven dat ik een hele fijne tijd heb gehad in Marokko maar ik ben blij dat ik over een aantal uur In Sha Allah terug ben in Nederland!

We zitten inmiddels in het vliegtuig. Ik zit bij het raam en staar naar de wolken. Ik betrap mezelf erop dat ik terug denk aan mijn slechte ontmoeting met Achraf. Ik snap het niet, waarom denk ik constant aan hem?! Ik wordt uit mijn gedachte gehaald door een stewardess die vraagt of ik wat wil drinken. Ik hoef niets te hebben vertel ik haar. Op de een of andere manier voel ik me ziek, zwak en misselijk. Ik voel me gewoon slecht en ik zou niet weten waarom. Diep in mijn achterhoofd weet ik wel waarom. De ontmoeting zit me dwars en ik vraag me af wat er met Eleanor is.

'Wakker worden SAM' roept mijn broertje. Hij aait me over mijn hoofd in de hoop dat ik wakker wordt. Ik kijk hem gedesoriënteerd aan. Hij lacht.
'We zijn geland zus. Even langs de douane, bagage halen en dan pakken we de taxi naar huis.' Hij kijkt vrolijk. Ik moet lachen om zijn uitdrukking. Volgens mij is hij net zo vrolijk als ik dat we eindelijk terug zijn.

We zijn aangekomen Alhamdoulillah. Nu zitten we in de taxi, onderweg naar huis.

De taxichauffeur stopt voor onze deur en laat ons eruit. Hij helpt nog even met de bagage en dan rijdt hij weg. Ik staar naar onze voordeur. Ik ben eindelijk thuis. Ik voel me gelukkig!
Ik loop naar binnen, dump al mijn spullen in de gang en loop de voordeur weer uit.
'Ik ga naar Eleanor' roep ik, hopend dat iemand me hoort.
'Kom eerst tot jezelf. Je hebt net een reis achter de rug' hoor ik mijn moeder roepen. Ze heeft ergens wel gelijk maar ik kan het niet helpen. Ik moet Eleanor spreken.

Als ik bij Eleanor voor de deur sta komt ze plotseling naar buiten gelopen. Ik heb nog niet eens aangebeld..
Ze kijkt me verschrikt aan. Ze is lijkbleek. Ik loop naar haar toe en knuffel haar stevig. Ik heb haar gemist. Dan barst ze in tranen uit waardoor ik schrik.
'Wat is er aan de hand' vraag ik rustig. Ze snikt door en kijkt me na een poosje met rode ogen vol tranen aan.
'Mijn oma ligt in coma. Het is ernstig.' Ik schrik op. Ik kan mijn oren niet geloven. Ik had het gevoel dat iets goedmis was maar dit had ik nooit verwacht.
'Hoe ernstig?' Vraag ik door haar snikken door. Het is het enige wat ik kan opbrengen. Ze kijkt me triest aan.
'Hartaanval gehad maar de dokteren waren er gelukkig snel bij. Tenminste, ze hebben haar kunnen redden van de dood en toen viel ze ineens in een coma.. ze is zo zwak.' Eleanor begint weer te huilen. Ik kan haar zo niet zien. Mijn Eleanor! Ik knuffel haar stevig en hou haar zo voor een tijdje vast.

Zodra Eleanor rustiger is laat ik haar los. We staan nog steeds voor haar deur.
'Ga je mee wandelen Eleanor? Even je hoofd legen' zeg ik liefelijk. Eleanor kijkt me niet aan. Ze is er niet bij met haar hoofd.
'Ik was eigenlijk onderweg naar het ziekenhuis. Mama is daar' zegt ze dan.
'Dan ga ik met je mee' reageer ik. Nog voor Eleanor iets terug kan zeggen trek ik haar aan haar hand mee naar de auto. Ik besluit te rijden. Na deze huilaanval kan ik haar niet achter het stuur laten stappen.

We zijn in het ziekenhuis. Eleanor zit samen met haar moeder binnen bij oma. Ze zijn ik gesprek met de doktoren. Ik ben op de gang gaan zitten om hen wat privacy te geven.

Terwijl ik hier op de bankjes, tegenover de kamer, zit te wachten op -hopelijk goed nieuws- check ik mijn Instagram. Na mijn terugreis naar Nederland, heb ik geen social media meer gezien.
Er verschijnt een foto met een quote in mijn verkennen. "Gebaseerd op foto's die je leuk vind" staat eronder als ik erop klik. (Zie onder).

'We ontmoeten mensen niet per toeval. Het is voorbestemd dat onze wegen kruisen voor een reden' lees ik hardop. Ik lees de quote een aantal keer opnieuw. De tekst dringt tot me door. Ik herken mezelf erin terug. Ik geloof hierin. Mektab. Qadr. Ik ben er heilig van overtuigd dat alles gebeurd met een reden. Zelfs de mensen die we ontmoeten, ontmoeten we met een reden.

Ik staar nog een tijdje naar de quote. Hij heeft me doen denken aan Achraf.. naja, onze "ontmoeting". Ik krijg hem nog steeds -en na dit plaatje al helemaal- niet uit mijn hoofd. Ik rol met mijn ogen en wil doorscrollen maar dan verstijf ik. Mijn aandacht word getrokken door de naam boven aan het plaatje. Mijn mond valt open. Deze quote is gepost door Achraf.....