"SAM" (NEDERLANDS)

VIJFENVEERTIG

'Goedemorgen lieve schat.. daar ben ik weer! Het is vandaag 2 juli, een warme zomerdag en exact één maand na het ongeluk. Alweer één hele maand zonder jou.'

Geklop op de deur onderbreekt me.
Als ik opkijk zie ik AMY en Eleanor in de deuropening staan.
'Hi..' piep ik zacht terwijl ik een traan wegpink.
'Sorry, sorry, we wilde je niet storen.' Stottert Eleanor en neemt een stap achteruit. Ik glimlach en haal m'n schouders op.
'Het is niet erg, kom binnen.'
De meiden komen binnen en groetten ons liefelijk.
'Mijn aller sterkste vriendin!' Zegt Eleanor dan terwijl ze m'n hand vastpakt en er een klein kneepje in geeft.
'Je ziet er mooi uit, zo helemaal in het wit gekleed.' Vervolgt AMY.
Ik glimlach enkel. Ik weet dat ze me proberen op te vrolijker met lieve woorden en compliment maar deze doen me niets. Ik ben niet in de stemming.

Even heerst er een pijnlijke stilte in de kamer.
Ik zie hoe Eleanor op een gegeven moment naar AMY gebaart dat ze mij alleen moeten laten en de kamer moeten verlaten. AMY op haar beurt knikt goedkeurend.
'Uhm Soof, nogmaals sorry voor het storen.. we laten jullie alleen.' AMY drukt een kus op mijn wang en strijkt nog even met haar hand langs mijn buik en verlaat dan als eerst de kamer.
'Weet dat we er voor je zijn Sophie. Je staat er niet alleen voor.' Vervolgt Eleanor en dan verlaat ook zij de kamer.

'Hey.. hoor je hoe lief ze voor me zijn? .. ik weet dat je ons hoort.' Fluiter ik, eerst vastberaden, maar mijn stem schiet uit bij het laatste woord.
'Ik wou dat je het kon zien.. hoe lief iedereen tegen me is en hoe goed ze voor me zorgen,- en voor de kleine natuurlijk. Ik ben trouwens alweer 17 weekjes zwanger, had ik je dat al verteld? De baby is nu ongeveer net zo groot als een peer en zo zwaar als een smartphone. Hij of zij en mijn buik groeien als kool. In deze periode is het kindje erg beweeglijk maar ik voel hem of haar nog niet. Oh en weet je nog dat we discussieerde of we het geslacht ooit wel of niet wilde weten? Ik wilde het wel, jij juist niet.. nou ik kan nu zien wat het wordt door middel van zo een pretecho weet je wel?! Maar ik ga de echo niet maken. Dat doe ik voor jou, omdat jij het niet wilde weten. Ik doe wat jij graag had gewild.'

Ik zucht diep en ga met mijn hand door mijn haar.
'Ik wilde de hele tijd sterk blijven, voor de kleine, -en voor jou aangezien iedereen zegt dat je alles kan zien en horen, maar ik trek het niet meer. Het leven is onverdraagzaam zonder jou. Ik mis je gewoon zo ontzettend erg Achraf. Het gemis wordt met de dag groter en groter. Ik zou zo graag willen dat je hier was, bij mij, bij ons.. ik hou zo ontzettend veel van je. Ik zou er alles voor doen om jou weer bij me te hebben. Ik mis je zo erg.' 💔

Ik word overmand door verdriet. Ik snik en kan mijn tranen niet langer meer bedwingen. Voor het eerst sinds tijden dat ik me -weer- zo laat gaan.