"SAM" (NEDERLANDS)

ACHTENVEERTIG

Ik staar uit het ziekenhuis raam en zie hoe de zon langzaam onder gaat.
We zijn inmiddels weken verder, maar Achraf ligt nog steeds in het ziekenhuis. Ik ben zoals gewoonlijk elke dag bij hem, nou ja.. de afgelopen paar dagen was ik op de gang, aangezien de situatie nu best anders is.

Ik draai me van het raam en kijk naar Achraf die rusteloos ligt te woelen in het ziekenhuisbed.
Hij herstelt gelukkig goed en kan zich weer veel herinneren.. behalve mij.
Hij kan zich -tot mijn grote teleurstelling- niks meer herinneren wat ook maar iets met mij te maken heeft. Onze aller eerste ontmoeting niet, onze relatie niet en zelfs ons huwelijk niet. Hij weet dus zelfs niet dat ik zwanger ben van hem,- en dus zijn kind draag.
Het doet me veel pijn natuurlijk en het liefst help ik Achraf ook maar al te graag met herinneren, maar de arts adviseert dat ik/wij Achraf moeten laten rusten en dus nog niet moeten belasten met herinneren etc..
Volgens hem kan teveel "pushen" om wat te herinneren, voor een volgende zogenoemde trauma zorgen aangezien zijn hersenen aan het herstellen zijn van een harde klap. Ook adviseert de arts dat de enige mensen die bij Achraf mogen komen, zijn familieleden en bekenden zijn, dus alleen de mensen die hij zich nog wél herinnert, vandaar dat ik ook pas vandaag weer bij hem ben.
Ik mag hem vanaf nu eindelijk beetje bij beetje gaan vertellen over mij, maar enkel de simpele dingen zoals wie ik ben en waar Achraf en ik elkaar van kennen.

Een diepe snak naar adem doet Achraf ontwaken uit zijn slaap. Hij gaat recht overeind in het bed zitten en staart me geschrokken aan.
'Catalina, waar is Catalina.' Vraagt hij dan terwijl hij om zich heen loert. Gespannen slik ik een brok weg.
'Catalina..' herhaalt Achraf weer. 'Waar is ze?'
Ik strijk met mijn hand door m'n haar. Heel even weet ik niet goed wat te zeggen, maar probeer het dan toch.
'Catalina is niet hier..' probeer ik rustig. 'Ze is in Spanje. Jij bent nu in Nederland.'
Achraf kijkt me vragend aan en gaat dan weer liggen.
'Waarom is ze niet hier? Ze hoort hier te zijn om mij te steunen. Ik ben haar vri..'
Vervolgt hij dan na een aantal pijnlijke seconde stilte. Ik breek.
'Haar vriend bedoel je? ..' stotter ik en slik nog een brok weg. In jouw belevenis is ze nog je huidige partner ja..

Achraf gaat weer rechtovereind in het bed zitten en staart me aan.
'Waarom moet je huilen?' Vraagt hij dan ineens. Ik glimlach en haal m'n schouders op.
Wat moet ik nu zeggen? Dat ik huil omdat hij zich mij niet meer kan herinneren en zijn ex wel? Of dat ik huil door m'n hormonen? Ik ben immers zwanger..
Terneergeslagen sta ik op en been richting het toilet. Ik besluit Elea te bellen.

Het blijkt dus dat Achraf bij zijn familie al om Catalina heeft gevraagd. Dit hebben zij voor mij achtergehouden omdat ze wisten dat dit me nog meer zou "breken".

Als ik terug kom van het toilet tref ik Achraf bij het raam. Hij heeft mijn telefoon in zijn hand en staart er vol verbazing naar. Als hij doorheeft dat ik terug ben kijkt hij op.
'Hij trilde.' Piept Achraf terwijl hij mij de telefoon toereikt. Ik glimlach en pak de telefoon aan.
'Waarom heb je mij eigenlijk als je achtergrond?' Vervolgt hij dan. Fuck..

Ik krab aan mijn voorhoofd en staar naar de telefoon. Ga ik het zeggen.. ga ik het niet zeggen...
'Nou?' Vervolgt Achraf dan weer, hoorbaar afwachtend. 'Ben je een fan?'
Geschrokken kijk ik op en schud m'n hoofd.
'Nee geen fan..' Bits ik kattig, nog voor ik er erg in heb.
Achraf deinst wat achteruit en haalt een wenkbrauw op. Hij kijk me niet begrijpend aan.
'Sorry. Ik eh...'
Ik slik een brok weg. Ik wil het hem vertellen.. ik trek het echt niet meer. Het kan me niets meer schelen wat de arts zegt.
'Ja...?' Onderbreekt Achraf me vol afwachting.

Vol ergernis swipe ik snel door mijn galerij, opzoek naar een memorable foto van mij en Achraf. Als ik mijn telefoon dan in zijn gezicht duw, houdt hij even stil maar trekt gauw een wenkbrauw op als vervanging voor een "wat?".

'Zijn wij dit? Sist Achraf.
Ik knik. Lijkt me overduidelijk toch..
Achraf zet dan een sarcastische lach op en draait zich van me af. Wat is er zo grappig...

'Ik geloof je niet, weet je dat.' Achraf draait zich weer naar me toe en neemt de telefoon uit mijn hand.
'Deze foto is nep, gefotoshopt.' Achraf tikt hard op het beeldscherm van mijn telefoon.
'Wat ben jij voor een stalker?' Snauwt hij dan.
Vol ongeloof staar ik Achraf aan.
Heb ik het nou goed gehoord? Noemde hij me zonet een stalker?
Voor ik het weet grijp ik naar mijn telefoon en zoom in.
'Dit. Zijn. Wij.' Snauw ik dan, zonder dat ik er erg in heb.
'Wij zijn getrouwd. Ik ben je vrouw. Deze foto is gemaakt in Italië, op de dag dat jij me om mijn hand vroeg. Ik vindt het ontzettend rot voor je dat je je niks kan herinneren maar hou alsjeblieft ook een beetje rekening met mij. Ik zit hier al weken aan je bed, te bidden dat alles goed komt en dan dit.' Een snak naar adem onderbreekt mijn uitval.

Achraf staat versteld tegen over me. Hij gaapt me letterlijk en figuurlijk met open mond aan. Gauw sla ik mijn ogen neer. Ik schrik zelfs van mijn eigen reactie.
'Sorry.. het zijn mijn hormonen.' Piep ik en been dan zo snel als ik kan richting de gang zonder ook maar achterom te kijken.

Fuck, fuck, fuck. Wat heb ik gedaan. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan.

Een grip om mijn pols trekt me tot stilstand. Achter me tref ik een aangeslagen Achraf. Hij kijkt hevig geëmotioneerd uit zijn ogen en voor ik het weet trekt hij me in een strakke knuffel.
Wow.. dit zag ik niet aankomen!