"SAM" (NEDERLANDS)

ELF

Ik staar uit het ziekenhuisraam en zie hoe een aantal patiënten de eendjes voeren in het vijvertje aan de overkant van het ziekenhuis.
We zijn onderhand een aantal weken verder. Het einde van de zomervakantie nadert. Gelukkig hebben Elea en ik nog twee weken voor het nieuwe schooljaar begint, althans, voor onze stageperiode begint! We zitten in onze afstudeerjaar die voor de meerderheid uit stage bestaat.

'Willen jullie echt niet naar huis?' Onderbreekt een verpleegster mijn dagdroom. Ik verzit en kijk Eleanor aan.
'Ik blijf het liefst bij mijn oma maar jij mag gaan als je wilt.' Ze kijkt me onzeker aan. Ik schuif naar haar toe en sla een arm om haar heen.
'Als jij blijft, blijf ik ook' fluister ik zacht. De verpleegster lacht ons lief toe. 'Begrepen' zegt ze dan en loopt de kamer uit.

Eleanor en ik zijn al sinds eergisteren in het ziekenhuis omdat mama, Eleanor's moeder, na veel smeken, heeft meegenomen naar Parijs. Een weekendje weg om even te herladen! Mooi initiatief van mijn moeder! Ik heb besloten om hetzelfde te doen. Ik ga gebruik maken van mijn verjaardagscadeau en neem Eleanor morgen mee naar Ibiza. Hopelijk zorgt dat voor afleiding. Zo kan ze toch nog een beetje van haar vakantie genieten!

Elea leunt weer met haar hoofd tegen mijn schouder en staart haar oma aan. Ze ligt nog steeds in coma. Ze is er slecht aan toe. We weten niet hoe lang het duurt voor ze wakker wordt en óf ze überhaupt wel wakker wordt.. Allah y shafieha. Het enige wat we op dit moment kunnen doen is elkaar steunen en bidden dat ze ontwaakt.
De avond breekt aan. Mama en Eleanor's moeder zijn weer terug. Ze vertellen ons over het afgelopen weekend en praten met de artsen over de stand van zaken. Eleanor en ik vertrekken uiteindelijk naar huis omdat we vannacht alweer vliegen naar Ibiza.

Diezelfde nacht zitten Eleanor en ik, als twee zwervers in joggingpakken, ontzettend moe, in de taxi onderweg naar Schiphol. Het is een mistige, grauwe en regenachtige nacht.
'En dit noemt Nederland zomer' zeg ik slaperig, chagrijnig. Eleanor kijkt me lachend aan. Ze straalt. Ze ziet er eindelijk gelukkig uit.
'Nog heel even' zegt ze. 'Voor we het weten liggen we in de Spaanse zon. Ik kan je niet vaak genoeg bedanken.' Ik lach haar toe en pak haar hand vast.
'Dit verdien jij!'

Half twee in de nacht en zo ontzettend druk op Schiphol. Dit is een dynamische plek. A place that never sleeps. Ik ben hier gewoon voor de tweede keer in een zeer korte tijd. Ik hou van deze plek. Ik glimlach!

We hebben ingecheckt. Na een uurtje wachten mogen we eindelijk boarden. We zitten firstclass. Ik heb zoals gewoonlijk weer een stoel bij het raam gereserveerd. Eleanor komt naast me zitten.
Na een uur vliegen vallen we eindelijk in slaap maar dan worden we abrupt gewekt door de piloot die het een en ander omroept door de speakers. Hij verteld dat we een noodlanding moeten maken in Madrid. Er is iets mis met het vliegtuig. Het komt door het slechte weer. Lekker dan, denk ik bij mezelf.

Om vier uur 's morgens komen we aan op het AirPort van Madrid. Het is hier behoorlijk druk.
'Volgens mij zijn wij niet de enige die een noodlanding hebben gemaakt' zegt Eleanor. Ik kijk haar aan en haal vragend mijn schouders op.

Intussen hebben Eleanor en ik navraag gedaan bij de infobalie. Gelukkig spreek ik vloeiend Spaans!
We hebben meegekregen dat het nog wel even kan duren voor we verder vliegen. Ze gaan eerst kijken of het vliegtuig kan worden gerepareerd of dat we anders mee mogen met een andere vlucht. Ze raden ons aan om ergens onze tijd te verdoen.

Voor we het weten wordt er omgeroepen dat we mee mogen vliegen met een ander vliegtuig.
'We krijgen dus nieuwe zitplaatsen' vraagt Eleanor. Ik knik. 'Geen firstclass meer? Zegt ze dan. Ik kijk haar vragend aan.
'Daar heb ik eigenlijk niet over nagedacht. Dat moet ik even navragen. We hebben er tenslotte voor betaald.' Eleanor geeft me een schouderklopje!
'You go girl' zegt ze. Ze lacht me toe.

Ik heb geregeld dat we alsnog firstclass zitten alleen zit ik helaas niet bij het raam. Hoe dan ook...
Eleanor, ik en de andere passagiers lopen met onze handbagage door de passagiersbrug naar het vliegtuig. Eleanor blikt intens om zich heen.
'Is er iets Elea' vraag ik. Ze geeft me een rare blik.
'Valt het je niet op dat iedereen met zijn telefoon loopt? Het lijkt alsof ze iets of iemand filmen.' Ik kijk nu ook en zie dat ze gelijk heeft.
'Filmster' roep ik plagend terwijl ik mijn wenkbrauwen op en neer haal. Ze lacht.

In het vliegtuig nemen we plaats op onze nieuwe stoelen. Wij zitten links, helemaal voorin. Ik heb de middelste stoel, 1b en Eleanor die ernaast, 1c.
Het vliegtuig loopt vol. Volgens mij is iedereen ingestapt. Ik kijk om me heen en kijk dan naar de stoel naast het raam.
'Ga zitten dan' betrapt Eleanor mij. Ik kijk haar vragen aan.
'Ga zitten. Schuif een plekje op. Volgens mij zit niemand daar meer. Iedereen is ingestapt' vervolgt ze. Ik kijk haar beduusd aan.
'Zou je denken' vraag ik. Ze haalt haar schouders op.
'Moet je kijken' ze seint met haar hoofd naar de ingang. 'Komt toch helemaal niemand meer binnen.' Ik knik instemmend.
'Je hebt gelijk ook.' Ik schuif een plekje op en maak me gemakkelijk op de stoel. Op de een of andere manier voel ik me lekkerder bij het raam. De stoel tussen mij en Eleanor blijft leeg.

Ik staar uit het raam en wacht tot we kunnen vertrekken. Ik weet niet waarom het zo lang duurt of waar we op wachten.. volgens mij waren we al compleet...
Nog geen ogenblik later tikt Eleanor me aan.
'Uh SAM' klinkt haar stem onzeker. Ik draai me om. Mijn aandacht gaat meteen op naar de lange, brede jongen die naast onze stoelen staat. Hij is gekleed in een mooi voetbaltrainingspak en heeft een pet en zonnebril op. Incognito. Om zijn nek zit een Beats by Dr. Dre koptelefoon en in zijn hand draagt hij zijn telefoon en een Louis Vuitton toilettas. De zogenaamde profvoetballers travel accessoire. Hij kijkt door zijn zonnebril op zijn ticket en kijkt dan weer naar de stoelen waar wij zitten. Hij lijkt alsof hij door de war is.

'Creo que esta es mi silla' zegt hij dan. Ik staar hem uitdrukkingloos aan. Waarom komt hij me ergens zo bekend voor?
'Opstaan' sist Eleanor binnensmonds. De jongen kijkt haar aan en kijkt dan weer naar mij.
'Pardon. Volgens mij is dit mijn stoel' herhaalt hij.
Doordat ik niet meteen reageerde dacht hij zeker dat ik geen Spaans verstond en toen hij Elea Nederlands hoorde praten herhaalde hij het voor de tweede keer maar dan in het gebrekkig Nederlands.
Ik knik beschaamd en schuif dan terug naar mijn stoel.
'Sorry' breng ik uit. Ik schaam me rot. Wie is deze jongen?!
Hij neemt plaats bij het raam en plaatst zijn spullen voor hem op de grond en doet dan zijn gordel om. Dan haalt hij de zonnebril van zijn ogen.
'A a aach raf' stottert Eleanor in mijn oor. Ik slik hoorbaar.
Het zal toch niet waar zijn he?!!!