Wanneer de Marokkaanse "SAM" Almeida Zaragón, een jonge meid, besluit om samen met haar beste vriendin haar wensen te verwezenlijken, ontmoet ze de man van haar dromen. De onschuldige, naïeve en introverte Sam realiseert zich dat zij, ondanks alle o...
Samen met Achraf ben ik in Oostenrijk. Naja.. Achraf is hier met het voetbalteam en de vrouwen mochten wonder boven wonder mee. We trekken veel met elkaar op aangezien onze mannen constant trainen maar vandaag heb ik me voor de verandering teruggetrokken. Ik voelde me ziek.
Met een dikke deken, een kruik en een groot glas thee zit ik onderuitgezakt op de bank in mijn hotelkamer, voor -volgens mij wel- de tiende keer naar mijn bruiloftsfoto's en video's te kijken. Het is alweer een halfjaar geleden.. Achraf en ik zijn afgelopen december getrouwd. We hebben bewust voor die knusse maand gekozen aangezien wij beide erg van de winter houden. Onze bruiloft was uiteindelijk wel anders dan gedacht, maar dat maakte hem niet minder mooi. Achraf en ik waren namelijk aan het twijfelen tussen een grote bruiloft of een intiem onderonsje. We konden maar niet kiezen. Helaas overleed begin november de oma van Eleanor. We wilde toen in eerste instantie alles afblazen of verplaatsen naar later maar Eleanor en haar moeder stonden erop dat alles alsnog door zou gaan. Toen hebben Achraf en ik uiteindelijk voor een henna-feest gekozen en een intiem wedding-dinner met alleen onze geliefde vrienden en familie.
Ontroerd maar dolgelukkig swipe ik op mijn telefoon door de honderden foto's en geniet intens.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mijn emotionele henna-avond. Deze vond plaats op donderdag 19 december. Ik weet nog goed hoe mama die middag zwaar emotioneel mijn kamer inkwam om mij haar prachtige gouden oorbellen, bewerkt met groene steentjes cadeau te geven. Deze droeg zij drieëntwintig jaar geleden op haar henna. Ik ga al bijna weer huilen als ik aan mijn henna denk. Wat ben ik toch emotioneel de laatste tijd...
De volgende dag, vrijdag 20 december hielden we bij mijn ouders thuis een wedding-dinner voor alleen familie. Het was een ontzettend knus en privé dinner met echt alleen onze dichtste mensen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Zaterdag 21 december was de grote dag; onze (winter)-wonderland- wedding-dinner.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
We hielden het dinner in een schitterende, glamoureuze transparante cabine op een prachtige locatie net buiten de stad. Alles was luxe gedecoreerd met bloemen en verlichting. Voor de gelegenheid droeg ik een zelfontworpen jurk + sluier en Achraf een prachtig kostuum.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het waren oprecht een van de mooiste maar meest emotionele avonden uit mijn leven.
∼
De beltoon van mijn telefoon doet me opschrikken. Zonder ook maar te kijken wie me belt neem ik op. 'Met Sophia.' '...' 'Oh hallo dr. Mare. '...' 'Het gaat nu wel wat beter. Ik ben nog wel erg suf maar ik val gelukkig niet meer flauw en ik heb bijna geen last meer van steken in mijn buik. Bedankt voor het vragen.' '...' 'De uitslag van de tests? Echt waar? Zo snel al? Ik dacht dat het wel wat langer zou duren en dat jullie de resultaten op zouden sturen.' '...' 'Goed nieuws zegt u? Niet ziek?' '...' 'Gefeliciteerd? Wat verwacht ik?' '...' 'IN verwachting? Z z zwa a anger? Ben ik zwanger????' '...' 'Ja, dank u wel. Zodra ik terug ben kom ik meteen langs.'
Ontdaan staar ik naar mijn telefoon en hou een paar minuten stil. Dan ineens besef ik wat ik zonet heb gehoord. Zwanger??? Ben IK zwanger???? Krijg ik een baby? Yesss yesss yessss!!!!
Ik grijp naar de glas -inmiddels afgekoelde- thee naast me en neem een grote slok. Ik kan het echt niet geloven. Hoe kan ik nou zwanger zijn terwijl ik elke maand gewoon menstrueerde? Had ik daardoor elke keer last van vermoeidheid en steken in mijn buik? En ik maar denken waarom ik zo overgevoelig ben... Ik slik een brok weg en strijk ontzet over mijn buik. Je komt zo onverwachts maar je bent zo welkom!!!!
Ontdaan denk ik terug aan onze huwelijksnacht; Achraf en ik hadden voor de aller eerste keer het bed met elkaar gedeeld. Een magische belevenis. Achraf en ik hebben ons toen nog zo voorgenomen om pas aan kinderen te beginnen als ik mijn studie had afgerond en als we voor ons idee genoeg hadden gereisd. Oké ik krijg dan wel volgende maand mijn diploma en ik heb al wel genoeg landen gezien, maar ik had werkelijk waar nooit kunnen denken dat ik zo snel zwanger zou worden. Zo zie je maar; Hij is de beste Planner der Planners.
Stralend staat ik voor me uit. Wat zal Achraf zijn reactie zijn? Ik ben in ieder geval dolgelukkig. (Jammer genoeg komt daar heel snel verandering in....)
Plots voel ik een ontzettend nare steek in mijn buik. De steek doet zoveel pijn dat ik verkramp. Het glas valt uit mijn hand, kapot op de grond en de scherven vliegen alle kanten op. Ahhhh!!!! Ik schreeuw het uit van de pijn. Het nare gevoel straalt inmiddels richting de onderkant van mijn linker borst, mijn hart. Met mijn beide hand druk ik op de zere plek, in de hoop dat de pijn zo voorbij gaat. Abrupt komt er een einde aan de pijn en nog geen twee seconde later gaat mijn telefoon weer over. Dit voelt slecht.
'Met Sophia..' stotter ik amper hoorbaar. '...'
Ik verstijf. De telefoon valt uit mijn handen. Ik slik hoorbaar een brok weg. Nee, nee, nee. Laat het alsjeblieft niet waar zijn. Neeee. Al mijn babygeluk wordt ineens overschaduwd door verdriet.
