"SAM" (NEDERLANDS)

DRIEËNVEERTIG

Gedesoriënteerd word ik wakker en vind mezelf in een ziekenhuisbed,- in een klein kamertje.- Alleen mama staat naast me en houdt mijn hand vast.

Ik onderdruk een snik, grijp mijn moeder haar handen steviger vast, doe mijn ogen dicht, - en bid. Laat alles alsjeblieft een slechte droom zijn. Laat mijn man alsjeblieft gezond en wel terugkeren. Naar mij.. naar zijn familie.. onze familie. Naar.. -voorzichtig plaats ik mijn hand op mijn buik en zucht,- naar ons. Zijn toekomstige gezin.
Angstig herhaal ik dit schietgebedje en denk terug aan een mooie herinnering, de huwelijksnacht.

Terugblik

Achraf leidt me richting onze hotelkamer.
Hij opent de deur, neemt mijn hand dan, kust deze liefelijk en tilt me dan in zijn armen.
'Je tilt me over de drempel.' Grinnik ik terwijl ik mijn armen om zijn hals sla. Achraf lacht en stapt met mijn in zijn armen, een prachtig versierde hotelkamer binnen. Wow..

'Alles is zo mooi versierd.' Giechel ik terwijl ik mijn ogen uit kijk. Er klinkt een heerlijk lied op de achtergrond.
'Heb jij dit allemaal geregeld?' Vervolg ik.
'Speciaal voor jou, mevrouw H.' Achraf glimlacht en gebaart naar het kingsize bed waarop een grote letter H -gemaakt van rode rozenblaadjes- prijkt. Ik grinnik. Natuurlijk.. Haddaoui.

'Je bent mooi als je lacht.' Zegt Achraf liefelijk terwijl hij dichterbij komt.
'Alleen als ik lach?' Grap ik terwijl ik mijn hoofd een tikkeltje schuin hou. Ik kon het niet laten.
Een grinnikende Achraf staat nu lijnrecht tegenover me en kijkt me met een verliefde blik aan. Ahh, die heerlijke glinstering in zijn ogen...
Ik breng mijn handen omhoog en streel zijn prachtig gevormde, lieve gezicht.
'Ik hou van jou.' Fluister ik en leun omhoog om hem te kussen.
Achraf kust me kort terug en stopt dan.
'Ik van jou, Sophia Adeleide Mariah.'
Hij pakt mijn gezicht nu in zijn handen en breng mijn lippen naar de zijne. Hij kust me innig maar trekt zich dan weer terug en kijkt me quasi onzeker aan, mijn toestemming vragend. Ik glimlach verlegen maar goedkeurend, ja ik wil.

Mijn lippen vinden de zijne, onze tongen vinden elkaar, zijn vingers verstrengeld in mijn haar en van het een, komt het ander...

❤️

Ik lig op mijn buik, met mijn kussen in mijn armen en mijn benen verstrengeld met die van Achraf. Hij ligt naast me op zijn zij en glijd met zijn vingers op en neer langs mijn ruggengraat, terwijl we elkaar diep in de ogen aankijken, nagenietend.
Ik ben de meest gelukkige vrouw op aarde. Ik ben zo gezegend met deze prachtige man.

Ik voel hoe mijn tranen opkomen, -tranen van vreugde natuurlijk-, maar ik probeer deze alsnog uit alle macht te onderdrukken.

'Waarom huil je?' Vraagt Achraf dan quasi geschrokken en veegt m'n tranen weg.
Ik glimlach verlegen, quasi onzeker en haal dan m'n schouders op.
'Ik weet het niet.. ik denk omdat ik zo gelukkig ben..'
Achraf glimlacht en verzit, -nu rechtovereind naast me in het bed,- trekt me dan met deken en al op zijn schoot en vouwt zijn armen om me heen. Ik verberg mijn gezicht in zijn nek en adem zijn geur diep in. Dit is mijn thuis. Mijn veilige haven. De plek waar ik het liefst wil zijn, in de armen van mijn man.

∼

Een harde steek in mijn buik doet mij ontwaken van mijn prachtige, liefdevolle, -maar tegelijkertijd, trieste- dagdroom. 'Ahhh!' Kreun ik en veer overeind waarnaar ik mijn armen over mijn buik heen vouw. Ik verkramp.
Mijn moeder schrik op en kijkt me ontdaan aan.
'Sophia! Sophia antwoord alsjeblieft. Waar heb je last van? Sophia!'
Huilend van de pijn kijk ik op.
'Mama.. ik ben zwanger.' Snik ik.
Mijn moeder kijkt me opgelucht(?), ontroerd aan en knuffelt me dan innig.
'Ik weet het schat. Ik had het al door.' Ze duwt me wat van haar af en gebaart naar de kamer. Nu pas dringt het tot me door dat er allerlei baby-posters op de muren hangen. Ben ik bij de verloskundige?

'Waar zijn we precies en wat doen we hier? En, en... hoe wist jij het?' Piep ik zacht. Mama lacht en haalt haar schouders op.
'Ik ben je moeder he.. én verloskundige!' Ik glimlach. Mijn mama!
'We zijn nu op de kraamafdeling.
Toen de arts je net vertelde over Achraf's gesteldheid, viel je flauw. Ik heb de verpleegsters meteen gevraagd of ze je hier naar toe wilde brengen omdat ik wilde uitsluiten dat je zwanger was en er iets ernstigs zou gebeuren met de baby.' Ik slik een brok weg. Mijn kleine, onschuldige wonder.

'Dank je mam..' piep ik, totaal niet wetend wat te zeggen of te doen.
'Je hoeft me niet te bedanken gekkie! En weet je al hoe ver je bent?'
Ik glimlach en haal m'n schouders op.
'Ik weet het niet. Ik ben er net pas achter gekomen dat ik zwanger ben.' Ik veeg m'n tranen weg en strijk langs m'n buik.
'Ik heb echt niets doorgehad. Hoe kan ik nou zwanger zijn terwijl ik gewoon menstrueerde? Het enige dat een beetje veranderde was mijn eetlust en humeur.'
'Ja dat gebeurt soms lieverd.. ik kwam er bij jou en Samuel ook pas later achter.' Mama glimlacht weer.

Een klein ogenblik later komt er een wat oudere dame de kamer binnen gelopen. Ze stelt zich voor en gaat op een kruk naast het bed zitten.
'Mevrouw, toen jij net buiten bewustzijn was, hebben wij een echo gemaakt. De hartslag van de kleine is prima. Ik neem aan dat jij deze ook wilt horen?' Geschrokken kijk ik op.
'Hartslag?' Vraag ik. 'Die kan ik toch nog lang niet horen?' De verloskundige kijkt me onzeker aan en kijkt dan naar mama.
'Ze weet zelf nog niet hoe ver ze is. Ze is er ook maar net achter gekomen dat ze in verwachting is.' Legt ze meteen uit. De verpleegster glimlacht op haar beurt.
'Aha! En nu wil je zeker weten hoe ver je bent?' Zegt ze dan terwijl ze op de kruk richting haar bureau rolt om daarachter vandaan iets te pakken. Ik knik.
'Nou mevrouw, ik kan je vertellen,-' ze houdt een afdrukje van een echo omhoog.
'Je bent 13 weken zwanger.'
'Dd d dddertien weken?' Herhaal ik verbluffend. De verloskundige knikt en overhandigt me de afdruk.
'13 weken ja!' Grinnikt ze.
Gauw kijk ik richting mama -die mij op haar beurt weer- ontroerd aankijkt.
'Dat is ongeveer 3 maanden en een week.' Zegt ze en geeft me een kneepje in mijn hand.

Drie maanden? Ik ben drie maanden zwanger en ik weet nergens van? Achraf en ik verwa... ik verstijf en mijn gedachte gaan abrupt weer naar Achraf.
Mijn Achraf die nog nergens van af weet..
Ik strijk met met mijn hand over mijn buik en mijn tranen beginnen meteen weer te vloeien.
Mijn Achraf... onze liefdesbaby..