"SAM" (NEDERLANDS)

VIERENVEERTIG

Een paar dagen later..

Mama strijkt over mijn haren terwijl ik dromerig uit het raam staar.
De prachtige heldere zon straalt in mijn ogen waardoor ik word herinnerd aan onze geweldige late huwelijksreis.
Achraf en ik kozen er bewust voor om eind februari pas op reis te gaan omdat rond die tijd het hoogseizoen zou zijn en omdat mijn afstudeerstage en examens toen officieel voorbij waren.
We reisden naar Punta Cana. Een prachtige badplaats in de Dominicaanse Republiek waar je met de witte stranden, wuivende palmbomen, kristalhelder water en luxe hotels bij kunt komen van alle hectiek.
Achraf en ik beleefde er de tijd van onze leven. We bezochten de culturele hoofdstad Santo Domingo en we maakte veel tripjes. De leukste was naar het paradijselijke Isla Saona. Een rustig eilandje in de Caribische Zee waar we hebben genoten van massages op het strand waar de palmbomen in volle glorie staan, uit kokosnoten gedronken met een rietje en gesnorkeld om schildpadden en zeepaardjes te spotten. We overnachtte er op het strand, in een van de gekleurde huisjes en w....
Als ik er nu zo over nadenk dan denk ik dat onze kleine wonder daar is verwerkt want ongeveer drie maanden en een week geleden waren wij daar aan het genieten dus het kan ook niet anders.
Emotioneel strijk ik met mijn hand over mijn buik en glimlach. Wij hebben het mooiste souvenir meegenomen uit de Dominicaanse Republiek. 

'Schat, wil je niet even weg uit het ziekenhuis? Misschien even naar huis om je op te frissen en wat te slapen in je eigen bed? ..'
'Heh?' Piep ik terwijl ik mama dromerig aankijk. Mama glimlacht op haar beurt en staat op.
'Kom, we rijden even naar huis.'
'Nee mam, ik wil hier blijven wachten op nieuws. Dicht bij Achraf voor het geval hij ops..' Ik onderbreek mijn zin met een diepe zucht en slik hoorbaar een brok weg.
'Voor het geval hij opstaat? Wilde je dat soms zeggen.' Mama komt weer naast me zitten en pakt m'n hand vast. Mijn tranen beginnen meteen weer te vloeien. Ik ben extra emotioneel.

'Liefje! We gaan er vanuit dat Achraf weer gezond en wel opstaat en dat alles weer wordt zoals het was. Je moet de moed niet opgeven en vooral blijven denken aan het positieve. Achraf staat op! Voor jou en voor deze kleine baby die jij draagt! Alles komt goed.'
Mama veegt mijn tranen weg en knuffelt me -zoals gewoonlijk- innig terwijl ik doorsnik. Zij is op dit moment de enige die ik nodig heb.
'Mam, waarom duurt het dan zo lang? Waarom ligt hij nog steeds op de Intensive Care en mag ik hem nog steeds niet zien?' Piep ik terwijl ik me losmaak uit mama haar knuffel. Mama kijkt me liefelijk aan en haalt haar schouders op.
'Ik wou dat ik het kon zeggen.. ik weet het ook niet lieverd. Het enige dat ik weet is dat bij patiënten die langer dan 1 week op de afdeling liggen, er minimaal 1 keer per week een familiegesprek wordt gepland. Zonodig gebeurt dit vaker. De besproken zaken komen dan in het dossier te staan, zodat ook de volgende artsen weten wat besproken is. Ik denk dat er over Achraf zijn situatie nog niet zo heel veel bekend is. Zodra de intensivist meer weet hoor je het echt wel. Jij bent immers de contactpersoon dus alle informatie wordt aan jou verstrekt. Laten we nu dan alsjeblieft even naar huis gaan zodat jij van omgeving verandert en je kan opfrissen. Misschien krijgen we zodra we terug komen meer te horen.'
Ik zucht hoorbaar.
'De rest is hier nog. Ik beloof dat we meteen terug komen als zij ons bellen met nieuws. Ga alsjeblieft mee. Omwille van de baby.'
Met een diepe zucht stem ik toe.

Samen met mama been ik richting de grote uitgang van het ziekenhuis waar een groepje journalisten staat te ijsberen.
'Shit!' Bitst mama en trekt me uit bescherming dichter naar zich toe.
Zodra het groepje ons ziet, komen ze meteen op ons afgesneld en overladen ons met tig vragen;
'KUNT U ONS VERTELLEN WAT ER PRECIES IS GEBEURD? WAT IS DE ERNST VAN HET ONGEVAL? IS ER AL WAT MEER BEKEND OVER DE TOESTAND/MEDISCHE STAND VAN ACHRAF?!'
Mama sleept me dwars door het groepje heen terwijl ik enkel naar de grond staar en mijn handen voor mijn gezicht hou. Ik kan dit er niet bij hebben.

Snel stappen we de auto in, vluchtend hoor het groepje.
'Gaat het?' Vraagt mama overbezorgd terwijl ze wegrijdt.
'Huhmm.' Brom ik droog en staar uit het raam.
'Ik weet dat je hoofd er niet bij staat maar.. wanneer wil je de andere vertellen over de baby? Je hebt gezien wat er zojuist gebeurde met die journalisten. Ze houden je vanaf het ongeluk nauw in de gaten.. en je bent nu al 3 maanden. Voor je het weet gaat de baby groeien en sta je dalijk met een grote buik op de cover van een roddelblad. Je wilt toch niet dat de rest er op die manier achter komt?' Ik draai me naar m'n moeder om en haal m'n schouders op.
'Niet over nagedacht. Ik ga het ze zo snel mogelijk zelf vertellen.'

Na een klein uurtje zijn mama en ik weer onderweg naar het ziekenhuis. We parkeren de auto afgelegen en sluipen het ziekenhuis via een andere ingang binnen. Mama heeft geklaagd bij m'n vader. Hij op zijn beurt heeft meteen contact opgenomen en geregeld dat we voortaan ongezien het ziekenhuis kunnen betreden en verlaten.

De hele wachtkamer zit nog steeds vol dus kies ik er voor om ergens afgelegen te gaan wachten. Eleanor en AMY vergezellen me maar nog voor we ons uit de voeten willen maken, komt de intensivist mijn kant opgelopen. Hij heeft zijn handen in zijn jaszakken zitten en knikt.
'Mevrouw Haddaoui.' Klinkt hij akelig rustig.
'Ik wil u informeren o...' nog voor hij zijn zin kan afmaken, klinken en plots allerlei geluiden en pieptonen vanuit een van de kamers. Een arts komt uit de kamer gesneld en brabbelt iets in medische terminologie. Het enige dat ik versta is iets als Haddaoui, acuut en cerebrum. De intensivist biedt zijn excuses aan en laat mij dan in alle spanning achter en haast zich zo snel hij kan richting de kamer.
Achraf.....