"SAM" (NEDERLANDS)

ZEVENENVEERTIG

'A aachr a af...' piep ik zacht en schor door de brok in mijn keel. Ontdaan kijk ik naar mijn buik en de hand die er tegenaan beweegt en kijk dan weer omhoog. Achraf?? MIJN ACHRAF????
Verdoofd staar ik hem aan, mijn gezicht compleet vertrokken van schrik, of is het opluchting(?).

Ik wil hem zoenen, ik wil hem knuffelen, ik wil.... ik moet een dokter roepen bedenk ik me!!!

Achraf kijkt helder, maar moe uit zijn ogen. Hij lijkt erg verdwaasd. Hij staart naar zijn hand op mijn buik en trekt deze dan binnen een fractie van een seconde terug.
'Uh uhum...' Achraf kijkt me vragend aan en schraapt zijn keel.'
'Mag ik water.' Klikt hij schor.
Snel wend ik me richting de kan water op het kastje en schenk wat in. Vervolgens wend ik me tot Achraf en help hem voorzichtig met drinken.

'Sorry, ben jij de verpleegster?' Vraagt Achraf dan stotterend en kijkt me nog steeds onderzoekend aan.
'Verpleegster?' Herhaal ik vragend. Haha.. grapje zeker?
Nog geen seconde later komt een van Achraf's artsen en een verpleegster binnen gesneld. Zij op haar beurt wijst me naar de deur. Of ik even buiten wil wachten tot alle tests zijn afgerond.

In de wachtkamer stel ik iedereen op de hoogte en nog geen kwartier laten staat heel de wachtruimte vol met familieleden.

Enkele minuten later opent de verpleegster de deur van Achraf's kamer en roept me naar binnen. Gehaast maar vooral vol zenuwen betreed ik de kamer en wend me richting Achraf die me weer/nog steeds vragend of wel geschrokken aanstaart.
'Haar bedoelde ik.' Piept Achraf dan tegen de verpleegster, terwijl hij mij aanwijst. 'Deze verpleegster heeft mij net geholpen met water drinken.'
Ontdaan kijk ik naar de verpleegster die op haar beurt gemaakt glimlacht en haar schouders ophaalt.
De arts staat tegenover ons in de kamer en is druk bezig met het patiëntenrapport. Dan kijkt hij op en gebaart dat ik moet komen.

'Mevrouw Hadda.. uhm Soph.. uhm mevrouw Sophia..' begint de arts quasi stotterend. Het lijkt alsof hij me iets heel ergs wilt vertellen.
'Wij hebben enkele tests gedaan bij meneer,-' fluistert hij zacht, 'en uhm...-' De art houdt even stil. Hij kijkt ernstig uit zijn ogen, slikt een brok weg en vervolgt dan weer zijn verhaal.

'Laat ik het zo zeggen: wanneer iemand uit coma 'ontwaakt' kan er door de hersenschade sprake zijn van de volgende restverschijnselen, in lichtere of ernstige mate:
Coördinatiestoornissen bij het bewegen, overprikkeling, spierspasmen, stoornissen in het begrijpen, taal- en spraakstoornissen, geheugenproblemen, problemen bij denken, problemen in aandacht en concentratie, problemen in het tempo van informatieverwerking (vertraging), gedragsveranderingen, emotionele en seksuele ontremming en tenslotte; vermoeidheid. Bij 25-30% van de mensen die spontaan uit coma ontwaken, zijn deze restverschijnselen blijvend.
Om terug te komen op mijn verhaal; uit de tests die wij zonet bij meneer Haddaoui hebben afgelegd is gebleken dat meneer lijdt aan Amnesie, ook wel geheugenverlies, oftewel: geheugenproblemen, een van de restverschijnselen die ik zonet benoemde.
Dit alles houdt in dat meneer Haddaoui zich geen feiten of episodes meer kan herinneren uit zijn eigen leven, -dus uit de periode vlak voor het opgelopen hersenletsel-, en/of geen nieuwe informatie meer kan opslaan in het langetermijngeheugen. Dat maakt het hoogstwaarschijnlijk ook dat meneer u zonet verwarde met een verpleegster. Naar mijn idee omdat u -zo gekleed in het wit- naast zijn bed stond en hem hielp met het drinken.
Het spijt me dat ik u moet teleurstellen.'

De arts strijkt met zijn hand over mijn schouder/boven arm en lacht subtiel.
Heel even lijkt het alsof heel mijn wereld stilstaat, alsof mijn hart -weer- wordt gebroken, voor inmiddels wel de duizendste keer.