" Biz dördüz, başa bin, anne başına bir bela! Sonsuza dek Efsane Tayfa!"
Grup adı:4×4 adlı hikayenin 2. kitabıdır.
- Kemerlerinizi daha sıkı bağlayın çünkü bu defa gülmekten kırılabilirsiniz!
- Eğlenceye son gaz devam!
Whatsaptallar WhatsApp grubu
A...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bunlar da kitabımız için kapak tasarlayan kuzular. Çok güzel olmuşlar coook teşekkür ederim ❤️❤️❤️
Hoş geldin KUZUMMM ❤️💜
Pencereden bakmaya cesaretimin olmaması sebebiyle geri geri gittim. Ancak bakmam için birisi ısrar ediyordu sanki. Pencereye yaklaşarak aşağıya eğildim. Gördüğüm şey çöp tenekesinin içinde baydın bir şekilde yatan o adamdı. Az sonra ayağa kalktı. Ben de hızla pencereden çekildim.
Duyduğum siren sesleri ile anladım ki bitmişti bu berbat ama bir o kadar komik olay.
***
Şuan evde yatağımın içinde bir sağa bir sola dönüyordum. Henüz bir kaç saat önce karakolda polislere, daha sonra annelere hesap verip odama yollanmıştım. Cezalıydım ancak cezanın ne olduğunu da bilmiyordum, yani emin değildim. Sinirle söylenen boş bir kaç cümle olabilirdi.
Bizi yine Bora ağabey kurtarmıştı. Annemleri yatıştıran, iyi sözler söyleyen, bizi onların gazabından kurtaran kişi de oydu.
Annem " Başımızda ki belaları atlatmaya gittin Başak Hanım kendi aklınca ama işleri daha da birbirine doladın. Vallahi seni ne yapacağımı bilmiyorum. Okuma desen yok, akıllı olma desen yok, kıza benzeme desen yok. Yok yok yok yani. Kızım daha ne kadar kuduracaksınız siz? Ya bu kaçıncı karakola düşüşünüz?! Hesap ver bana Başak! Ne zaman kendine geleceksin?! Ne zaman normal bir insan gibi hayatına devam etmeye başlayacaksın?! Tatilde olanlar neden anlatılmadı bize? Üstelik o dört erkek kim?!!! " Demişti. Babamdan duyduklarım ise daha ağırdı.
" Benim kızım yok artık! Bittin Başak benim gözümde. Benim kızım yok karşımda, tanımıyorum ben bu kızı! Artık baş edemiyorum seninle. Ne yapacağımı da bilmiyorum. Söyle bana, senin normal biri olman için ne yapmamız gerekiyor?!!"
" Okuldan mı alalım? İşe mi koyalım? Eve mi kapatalım? Ne yapalım? Hangisini istersin Başak?!! "
Ağzımı açıp da söyleyecek tek kelime bulamamıştım. Onları üzdüğüm ve yapılmayacak şeyler yaptığım için oldukça üzgündüm. Ağlıyordum hatta. Biz sadece bir soyguna engel olmak istemiştik! Bize kapısını açan birinin evine bunun yapılmasına katiyen göz yumamazdık. Diğerleri de hep kazayla, yanlışlıkla olmuştu.
