Grup adı: 4:4=8 /Efsane Tayfa

ONLAR! GELİYORLAR!

ÇOHH HOJJ GELDİĞNN  KUZUMMM!!

EH BÖLÜM GÜNÜMÜZ YARINDI AMA TAMAMLANDIYSA NİYE BEKLESİN DİMİ? SONLARA DOĞRU ÇOK EĞLENECEĞİZ KUZUM, HADİ KEYİFLİ OKUMALAR SANA♥

Cuma

Sınavların bittiği bir haftanın sonundaydık. Tüm sınavlar tabii ki bize girmişti. Üstelik bu haftanın ardından bir de cezamız vardı. İki gün boyunca temizlik! Herkesin önünde!

En çok da bu sıkıyordu canımı. Ne yatmak, ne oturmak, ne telefonla uğraşmak hiç birini istemiyordum şuan için. Ancak sebebi sınavlar değildi. Ayrıca sebebi sınavlar veya ceza olmayan bir sıkıntı vardı içimde.

Şuan saat akşam beşi gösteriyordu. Odamda oturmuş bir sağa bir sola bakınıyordum sessizce. Kapımın açılma sesini ardından annemin sesini duydum. " Kalk Başak, baban geldi. Sofraya." 

" Tamam." deyip kısa bir cümleyle yollamış oldum onu. Ayağa kalkıp saçlarımı topladım ve ayaklarımı sürüye sürüye aşağı indim. Sofra kurulmuş, babam masadaki yerini almış annem de yemekleri koyuyordu. " Hoş geldin baba." diyerek yerime oturdum. O esnada annem de geçip oturdu kendi yerine. 

Hep birlikte anemin yaptığı nefis yemekleri yemeye başladık. Yemek bitiminde sofrayı kaldırmak için ayaklanmıştım ki babam aniden bana çevirdi başını. " Otur Başak." annem ise gözlerime bakıyordu.

" Ne oldu ki?" diye sordum saf saf bakarak.

" Seni görmek için gelecekler!" dedi babam pat diye. Garipsedim. " Nasıl yani?"

" Annen açıklasın sana." diyerek masadan kalktı babam.

***

Odamda etrafı dağıtmakla meşguldüm. Onu alıp oraya, ötekini alıp öteki tarafa fırlatıyordum. Adeta burnumdan soluyordum ve ailemin böyle bir şeye nasıl izin verdiği hakkında düşüncelerim vardı ve bu düşünceler beni öfkeli olmaya itiyordu. Annem odamda beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

" ANNE YA NASIL İZİN VERİRSİNİZ AKLIM ALMIYOR! BEN DAHA ON ALTI YAŞINDAYIM! HALA BU TARZ SAÇMA GELENEKLER KALDI MI!!!"

" Kızım bir sakin ol, yanlış anladın. Öyle değil!"

" NASIL PEKİ NASIL!?"

" Bak bu adamın oğlu da henüz on sekiz yaşında. Adam oldukça varlıklı ve babanın çalıştığı iş yerinin ve başka işletmelerin sahibi. Sadece sizi tanıştırmak istiyorlar. Evlenme falan yok henüz."

" HENÜZ! HENÜZ DEMİ ANNE!"

" Bak kızım aile oldukça iyi."

" İS-TE-Mİ-YO-RUM!" diye bağırdım. " Yeterince açık bence anne!"

" Şımarıklık yapıyorsun Başak. Sadece bir tanışma. İtiraz istemiyorum çünkü bu saatten sonra o insanlara yok diyemeyiz."

" Kendi kızının istemediği bir şeye zorluyorsun, şımarıklık diyorsun. Peki anne, ancak bundan sonra benden eski kızın olmamı bekleme. An itibari ile çok değiştim!"

Hızla ayağa kalkıp koşmaya başladım. Oturma odasının, şuan babamın bulunduğu odanın, önünden geçerken bir an duraksar gibi olsam da hızla dışarı çıkıp sertçe çektim kapıyı. Arkamdan gelmezlerdi umarım. 

Ağlıyordum. Böyle bir şey nasıl olabilirdi ya? Bana hiçbir şey sormadan evleneceğim o kişi ile şimdiden beni tanıştırmayı nasıl düşünebilirlerdi? Düpedüz saçmalıktı bunlar. Babamın buna asla izin vermeyeceğini düşünmüştüm, annemin de! Sırf bu yaşadığımız ünlü olma meselesi ve diğerleri yüzünden miydi?