Breath and Blood | lizkook¹

❝Angel of Death ❞

Umut kapıları yüzüme kapanmış,
Hala küçük bir gülümseme için el açıyorum.
Hayata tutunmak için nedenim kalmamış,
Ölmek için bir adamdan yardım dinleniyorum.

Güzel bir şarkının en güzel yerinde sende eşlik edersin ona. Beğenirsin çünkü kendinden bir şey bulursun onda. Bir gitar akoru yapılırken oluşacak sesin en güzel olması istersin. Çünkü karşıdaki kişiye güzel olan şeyler işler. Gitarın üstündeki teller de ellerin dans eder. Oluşan melodi ile yüzünde bir gülümseme oluşur. Bir sanatçı hüznünü, kederini, heyecanını... Böyle anlatır. Gözleri yaşlı çaldığı notalar... Bazen hayatının en büyük iyikisi olurdu. Fakat ne yazık ki bende. Sadece bir iyiki vardı. O da arkadaşım Kris'ti. Beni hiç unutmuyor ve hep yanımda oluyordu.

İlk iş gününde seni bırakmak isterdim, ne yazık ki gitmek zorunda olduğum bir okul var. İyi şanslar, sıkı çalış!

Kristen aldığım mesaja yanıt yazma gereği görmeyip -artık onunla konuşmamada izin yoktu- yolu izlemeye devam ettim. Kasvetli hafta sonundan sonra. Bu gün haftanın ve gitmek zorunda olduğum işimin ilk günüydü. Bunu istemiyordum. Ne yazık ki bunu sesli bile söyleyemiyordum.

Kendim değildim. Üstümdeki kıyafetler emanet duruyordu. Bu ben değildim. Bu istediğim ben değildi...

Kısa mini eteğimi aşağı çekiştirdim. Binanın önünde öylece duruyordum. Bu gün hazırlanırken matem renklerini üzerime geçirmek istedim, olmadı.

Kalkar kalkmaz yatağımın yanında duran eteği ve gömleği fark ettim. Siyah etek kısa ve dardı. Gömlek bana bir beden büyüktü. Yada tam benim bedenimdi de ben içini yine kilo verdiğim için dolduramamıştım. Siyah beyaz çizgili gömleğin bir tarafını eteğin içine sokup diğer tarafını dışarda bırakmıştım. Bol gömleğin önünde birkaç düğme eksikti. Muhtemelen modeli böyleydi. Belki hoş gözüküyor olabilirdim. Ama fazlası ile rahatsızdım. Bunun bir diğer nedeni de topuklu ayakkabılarım olabilirdi. İnce yüksek topuk stilettoyu giyer giymez ayaklarım resmen çığlık atmıştı. Bu güne kadar giydiğim en rahatsız ve güzel şeyler olabilirlerdi.