Köşe başında sarhoş olmayı da seversin, anason kokulu dudaklarınla deli gibi sevişmeyi de...
Taze bir günah gibi, pişman et beni işlediğim anda. Kıvılcım ol, kanıma sıçra. ateş ol, damarlarımı yak. Yangın ol, akılımı başımdan al.
Bir sevda kılığına...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kapat gözlerini küçük kız, Ağlama zamanı çoktan geçti.
Üzülme küçük kız, Ölüm senin en büyük hediyendi.
℘
River Flows in you...
Parmaklarım piyanonun üstünde dans etmeye başlamıştı. Ruhum bedenimi ele geçirmiş ve benliğim benden ayrıldığı zamanda kendimi piyanonun önünde bulmuştum.
Bembeyaz piyanonun ilk önce en ince noktasına, daha sonra da en kalın noktasına dokunmuştum. Bu mucizevi alette ki iki farklı ses... Ah birbirlerinden ne kadar farklı olsalar da çok uyumlulardı.
Şarkıyı çalmaya başladığımda aklımdan geçen notaları parmaklarımla karşılamış ve bu güzel melodiyi kulaklarımafısıldamıştım. Piyanoya her dokunduğumdagözlerim dolardı.
Notalar bir anda karıştı. İçimdeki tüm kötü hisler ağzımdan kaçan küçük hıçkırık gibi parmaklarıma hareket ettirdi. Bünyemsarsılırken notalara tüm gücümle bastım. Melodi akıp giderken içimdeki keder de onunla azalıyordu. Gözlerim buğulurken gözlerimle değil ruhumla gördüm ilahi notaları. Bu eser beni hep kötü yapmıştı. Ellerim birbirleri ile o kadar uyumluydu ki... Sanki benim için hazırlamış gibiydi. Tuşlara rastgele basıyormuş gibiydim ama, bu tufandan çıkan ezgi gerçekti. Ezberlemek için uğraşmadığım nota dizilimi bir sanatçının çığlığı gibiydi. Tanrı hayatın sırlarını piyanonun tuşlarına saklamış gibiydi...
Son noktaya bastığımda yüzümde bir gülümseme vardı. Beni ağlatan bu ezgi gerçeklerdi ve ben sonuna kadar hissetmiştim.
Alkış sesleri kulağıma ulaşırken piyanodaki bakışlarım onu. Kapının pervazına yaslanmış ve beni izlemişti. Ruhumun yeniden canlanışına o kadar kaptırmıştım ki kendimi onu görmemiştim. En önemlisi hissetmemiştim. Vücudum da ki etkisi gün geçtikçe azalıyordu. Zafer kazanmış gibiydim. Beni yenen o korku duygusu artık tamamen silinmişti. Ona baktığım da korkmuyordum. Kömür karası gözlerinden... Çatık kaşlarından... Sıktığı çenesinden... Kalbimi gün geçtikçe hızlandıran adamdan korkmuyordum artık.
