İYİ KIZLAR KÖTÜ ÇOCUKLARI SEVER -1

BAŞLANGIÇ!

"Arya...Arya..." yumuşak bir tonda adımın sayıklanmasıyla gözlerimi araladım. Karşımda yüzünü yüzüme yaklaştırmış, yaralarıyla Jimin duruyordu.

"Uyandın mı?" Yanağımın altındaki elimi çektim ve başıma götürerek hızlıca doğruldum. Dün onu izlerken uyuya kalmışım demek ki. İyi ki ben uyanmadan bir şeyler olmadı.

"Şey..." Etrafını şaşkın bakışlarla inceliyordu Jimin. Büyük ihtimalle hiçbir şey hatırlamıyordu ve neden burada olduğunu da anlamıyordu.

"Hiçbir şey hatırlamıyor musun?"

"Hayır. Buraya nasıl geldim? En son...bardaydım evet,evet bardaydım. Beni buraya nasıl getirdin?" Ah bu berbattı işte! En çok merak ettiğim şeyleri öğrenemeyecektim.

"Seni ben getirmedim."

"O zaman nasıl?" Özetle dün gece olanları anlattım. Bunları anlatırken onunla göz göze gelmek aklımın fazlasıyla karışmasına sebep olsa da sorunsuz sonuna gelebildim.

"Ama beni kim, neden buraya getirsin?"

"Bilmiyorum ama belli ki tanıştığımızı bilen biri." Dirseğini bağdaş yaptığı bacağına yasladı ve parmaklarını da alnına götürdü. Düşünceliydi ama yüzünden anladığım kadarıyla da acı da çekiyordu.

"Sana bir şey demedim değil mi? Bir şey anlatmadım değil mi? Genellikle sarhoşken saçmalarımda..." Tedirgin gözlerle bakıyordu bana.

"Hayır hayır. Sadece şey demiştin. Neydi? Hah! Kurtuldum, evet kurtulduğunu söyledin."

"Kurtuldum mu?" Gözlerini kıstı ve bana daha derin bakmaya başladı. O şu an bir şeyler düşünüp, hatırlamaya çalışıyordu bense bu bakışlardan etkileniyordum.

Kafasında ampul yanmışçasına aydınlandı birden. Gözleri ifadesizleşti ve kocaman açıldı.

"Gerçekten sana bunu söyledim mi? Kurtuldum mu dedim? Başka bir şey dedim mi?" İnanılmaz heyecanlanmıştı! Dizlerinin üzerinde gelerek bana biraz daha yaklaştı.

Ben ise şaşkınlığından dolayı şaşırmış yüksek sesinden dolayı paniklemiştim. Annemler her an uyanabilir Jimin!

"Evet kurtulduğunu söyledin. Bir de... artık kendim gibi olacağım, sevebileceğim, kötü bir şey olmayacak, tehlike geçti gibi şeyler söyledin." Gözleri sözlerimle boşluğa düştü. Bir şeyler hatırlamaya çalışıyordu, çok belliydi.

Birkaç dakika öyle kaldı, sabırla onu bekledim. Anlaşılan onun için önemli bir şeydi. Ama neyden bahsettiğini çok merak ediyordum. Ve işte o an!

"Evet! Evet! Kurtuldum! Evet!" Gözünde canlanan her neyse ona hatırlatmıştı her şeyi. İnanılmaz bir şekilde sevindi. Mutlulukla çıkan sesiyle birlikte güçlü kollarıyla sardı beni.

Bana sarılmasını beklemiyordum, bu kadar mutlu olmasını da. Sarıldıktan hemen sonra aynı hızla geri çekildi. Resmen gözleri gülüyordu.

"Kurtuldum A..Arya!" Gülüşlerine gülüşlerimle karşılık verdim. Her neyse o şey, onu bu kadar mutlu etmesine sevinmiştim.

"Çok sevindim ama neyden bahsediyorsun?" Soruyu fısıldayarak sormam ona da fısıldaması gerektiğini söylemenin kibar bir yoluydu.

"Onu...boşver. Hiç konuşmayalım. Önemli olan sonuç!" Tekrardan yaklaştı ve sıcacık gülümsedi. Ama bu sefer sarılmadı.

"Peki sana bunu onlar mı yaptı?" Gözlerimle işaret ettiğim patlamış dudaklarına ve kaşına götürdü parmaklarını.

"Bir önemi yok. Artık önemli değil." Doğrusu çok merak etmiştim. Neyden bu kadar çok kurtulmak istiyordu ve ne için kurtulmak istiyordu? Ama anladığım kadarıyla bana pek anlatmaya niyeti yoktu.