İYİ KIZLAR KÖTÜ ÇOCUKLARI SEVER -1

ARTIK SEVMİYOR

"Arya, çok özür dilerim gerçekten. Ben bu planı tamamen unuttum. Ah tam bir aptalım!"

"Sorun yok Jimin. Sen çalışmana devam et."

"Bana kızmıyorsun değil mi?"

"Hayır, iyi çalışmalar." Telefonu kapattım ve gözlerim dolu, sinirlerim bozuk bir şekilde yatağa oturdum. Jimin'in beni bu hafta 3. ekişiydi. Ve onunla tam bir haftadır görüşemiyorduk.

Evet biliyordum, çalışıyordu. Evet, yoğundu ama sadece bir beş dakika istiyordum ondan. Sadece onu görmek istiyordum! Şirketin sevgili yasağı geldiğinden beri gizlice bana bile gelemiyordu. Dışarıda buluşamıyorduk. Sürekli tetikteydik, şirketten birileri görecek diye. Ve bu artık beni fazlasıyla üzmeye başlamıştı.

Bugünde sakin olmaya çalışarak kıyafetlerimi çıkardım ve saçımı tekrardan topuz yaptım. Boşu boşuna hazırlanmıştım. Yine yine yine!

                    <~> 2 GÜN SONRA  <~>

"Alo? Oppa, Jimin orada mı? Telefonu dünden beri kapalı ona ulaşamıyorum."

"Hayır, şey hala gelmedi. Sanırım uyuyor olmalı. Evet evet uyuyor olmalı." Jin sesi tedirgin geliyordu. Başka bir şey vardı değil mi?

"Ne yani? Evde mi şimdi?"

"Büyük ihtimalle."

"Tamam o zaman oraya gidiyorum."

"Hayır, dur gitme. Taehyung şimdi evde olmadığını söyledi. Öyle değil mi?" Telefonu uzatarak onun sesini dinletiyordu bana. Bir şeyler dönüyordu ve bu çocuklar bu yalanı sürdüremiyorlardı.

"Sorun ne? Benden ne gizliyorsunuz?"

"Hiçbir şey canım benim. Senden ne gizleyebiliriz? Şimdi gitmem gerek sonra konuşalım olur mu?" Bu telefonda suratıma kapandı.

Neler oluyordu? Birdenbire neler oluyordu? Çıldıracaktım! Jimin'i bulsam bunun sebebini ona çok güzel soracaktım. Ama kavga etmek için bile bana zaman ayıramıyordu. Sürekli ortalardan kayboluyordu ve asla bana haber vermiyordu. Bu durum fazlasıyla canımı sıkmaya başlamıştı!

                <~>  2 GÜN SONRA  <~>

"Anne bu şimdi birdenbire nereden çıktı?"

"Birdenbire çıkmadı Arya Hanım! Hep vardı! Senin terbiyesizliklerinden bıktım artık! Beni ve babanı burada aptal yerine kokuyorsun. Sürekli geçiştirip duruyorsun. Pasaport çıkartacağını, vizeyle uğraştığını, öylesini sınava girdiğini söyleyip duruyorsun. Biz aptal değiliz Arya!"

"Ama anlayışlı da değilsiniz anne! Gelmek istemiyorum neden anlamıyorsunuz?"

"Bizden ayrı, başka bir ülkede yaşayacaksın öyle mi?"

"Burada okumak istiyorum." İstemsizce bağırıyordum.

"Bunu, bize yalanlar söyleyerek mi yapacaktın?"

"Gerekirse evet! Çünkü asla benim görüşlerime saygı göstermiyorsunuz ve ben de size yalan söylemek zorunda kalıyorum!" Derin bir nefes verdi. Sakince konuşmasını bekliyordum ki tam tersi sesini daha da yükseltti.

"Seni o ülkede tek başına bırakamam!"

"Neden anne? Ne olacak bana burada? Kim bana burada ne yapacak?"

"Bilmiyorsun Arya! Hiçbir şey bilmiyorsun!" Sesi sonlara doğru titredi ve yine telefonu suratıma kapattı. Haftalardır hayatımda hiçbir şey yolunda değildi. Asla mutlu değildim. Kimse beni anlamıyordu.