İYİ KIZLAR KÖTÜ ÇOCUKLARI SEVER -1

APTAL AŞIK!

"Arya! Acı istemediğine emin misin?" Mutfaktan seslenmişti.

"Eminim! İzin ver ben de sana yardım edeyim."

"Hayır, sakın kalkma!" Kıkırdadım ve dediği şeyi yaptım. Hiç yerimden kalkmadım.

Burada kalmaya başlamamın üçüncü günüydü. Yani üç gündür onunla aynı evi paylaşıyordum ve hayat o kadar güzeldi ki! Bu üç gün boyunca her dakikamı onunla ilgilenerek geçirmiştim. Çok çabuk toparlanmıştı sadece morluklar ve kızarıklar duruyordu. Ağrılarından kurtulmuştu çok şükür!

Sanırım sadece bir akşam ayrılmıştık. Hoseok ah! J-Hope oppanın yanına gitmişti. Tüm çocuklar oturmuş, takılmışlardı. Ve ben de onun evinde sessizce onu beklemiştim. Çok garip bir histi. İnanılması güçtü belki ama sanırım Jimin ile aramızda bir şeyler doğuyordu.

Şimdi de günlerdir beni çok yorduğu için bana yemek hazırlıyordu hem de kendi elleriyle. Dinlemesi gerekmesine rağmen yine beni dinlememiş ayaklanmıştı.

Kocaman gülümsemesiyle odaya girdiğinde tüm dünyam aydınlanmıştı. Tepsiyi sehpaya bıraktı ve tam yanıma oturdu.

"Hadi dene!" Ramen'im hazırdı demek, hmm peki.

"Çok lezzetli olmuş." Beğendiğimi belli ederek yemeye devam ettim. Çünkü biliyordum ki iştahla yediğimde ve tamamen bitirdiğimde beğendiğime inanacaktı.

"Gerçekten mi? Beğendin mi?"

"Evet, harika olmuş! Bayıldım! İster misin?" Uzatarak ona da yedirmiştim. Şey sanırım biz bir çift olmuştuk.

"Ah hem yakışıklıyım, hem becerikliyim!" Bana yandan yandan baktı ve sırıtmaya başladı. Gerçekten öyleydi!

"Sanırım bugün gitmem gerek."

"Ne? Neden?" Yüzü yine o yavru köpek bakışını almıştı.

"Benim bir evim var Jimin, biliyorsun." Utanarak gülümsedim. Gitmemi istemiyordu.

"Ama ben daha tam iyileşmedim ki! Bak her yerim mor. Ah acıyor." Elini göğsüne götürerek inleme numarası yaptı.

İyi olduğunu biliyordum, ağrılarının geçtiğini de biliyordum. Gitmemem için böyle davranması çok hoşuma gidiyordu.

"Esila beni bekliyor olmalı. Günlerdir tek başına kalıyor hem biliyorsun sınavlarıma çalışmam lazım. Üniversite sınavına sadece bir ay kaldı."

"Ah o işkence!"

"Maalesef."

"Peki, sadece minnettar kalacağım."

"Hayır, bunu yapmam gerekiyordu ve yaptım." Gülümsedim ve yine bakıştık bir süre. Hızlıca yemeğimi bitirdim ve evi onun için toparladım. Sürekli arkamda dolanıp bir iş yapmamamı söylüyordu. Bense ne kadar çok iş yapıp onu yormamam gerektiğini düşünüyordum.

"Alo? Esilaa nasılsın?" Tripli mi kontrol ediyordum.

"İyiyim canım sen?" Mutluluk kıkırdamalarıyla karışık bir cevaptı.

"Ben de iyiyim. Eve geleceğim bir şey eksik mi?"

"Şey Arya, ben evde değilim." Gözlerim hafifçe açıldı. Nereye gitmişti? Hem söyleyiş tarzı da normal bir şeylerin dışında olduğunu gösteriyordu.

"Neredesin?"

"J-Hope ile Jin'in dağ evindeyiz. Belki bu akşam gelemem. İstersen sen de Jimin de kal, evde tek durma." Ne? Ne? Ne? Nasıl yani?

"Ah peki tamam. Ayrıntıları sonra konuşacağız." Kıkırdadı ve beni onaylayıp kapattı. Şaşkınca yerime çöktüğümde Jimin bir şeylerin olduğunu anlamıştı.