Hey Neighbour [k.th]

one

Δένω τα μαλλιά,ανοίγω κουρτίνες, παράθυρα, βγάζω τα πανιά, σφουγγάρια, γάντια, σκούπες και ότι άλλο μου χρειαζόταν για να κάνω το σπίτι μου πεντακάθαρο.

[...]

Άρχισα να σερνω το μεγάλο κουτί με τα διάφορα άχρηστα αντικείμενα προς τα έξω.
Ήταν υπερβολικά βαρύ για να το κουβαλησω και η μόνη λύση ήταν αυτή.
Να το συρω για αλλά 50 μέτρα μέχρι να φτάσω στους κάδους ανακύκλωσης.

Πριν βγω από την αυλή, σηκώθηκα και έπιασα την μέση μου κουρασμένη. Ο ιδρώτας έσταζε, και η μεσημεριανή ζέστη δεν βοηθούσε.

Το μάτι μου έπεσε σε ένα μεγάλο φορτηγό,απο αυτά που μεταφέρουν τα πράγματα μετακόμισης.

Μπα, τόσο γρήγορα βρήκαμε γείτονα; Ή γειτόνισσα. Ότι και να είναι.

Σαν αδιάκριτη που είμαι,με αργά βήματα, πλησίασα πιο κοντά μπας και καταφέρω να δω τον νέο διπλανό, ή την νέα διπλανή.

Θα με φάει η περιέργεια.

Δεν κατάφερα να δω τίποτα, παρά μόνο τους μεγαλοσωμους άντρες που κουβαλουσαν μέσα τα πράγματα.

Ανασηκωσα τους ώμους μου, σαν να λέω "χεστηκα", και συνέχισα να σερνω το κουτί μου μέχρι έξω.

Το έσερνα, και το έσερνα, και τα 50 μέτρα μου φαίνονταν σαν 1000.

Σταμάτησα για κανα λεπτό, επειδή πιάστηκε η μέση μου, και μόλις πήγα να σκυψω,ένιωσα ένα σκουντημα στην πλάτη.

Τιναχτηκα από τον τρόμο και γύρισα να τον κοιτάξω.

"Με τρόμαξες." είπα ενώ γέλασα και έπιασα την καρδιά μου, που χτυπούσε γρήγορα και δυνατά.

Κοίταξα καλύτερα τον άντρα μου στεκόταν μπροστά μου.

Είναι πανέμορφος, καμία αμφισβήτηση.

Αν όχι ο πιο όμορφος Κορεατης που έχω γνωρίσει,τότε ένας από τους πιο όμορφους.

Τα ζουμερά χείλη του χαμογέλασα ντροπαλά, εμφανίζοντας στα μάγουλα του έτσι τα λακκάκια του, και μου έδειξε το κουτί.

"Ασε με να σε βοηθήσω." είπε και έσκυψε για να το πάρει αλλά τον σταμάτησα.

"Δ-δεν χρειάζεται, μπορ-"

Πριν προλάβω να τελειώσω, το είχε πάρει ήδη στα χέρια του και άρχισε να το κουβαλάει, με εμένα δίπλα να προσπαθώ να τον βοηθώ.

Αν και η βοήθεια μου ήταν τελείως άχρηστη.

Πέταξε το κουτί μέσα και γύρισε να με κοιτάξει.

Ένιωθα κόκκινη.
Σε παρακαλώ ας μην είμαι κόκκινη.

"Σε ευχαριστώ." είπα και υποκλίθηκα ελαφρά.

Εκείνος ανταπέδωσε και ετεινε το χέρι του, πράγμα που με παραξένεψε στην αρχή.

"Namjoon."

Κράτησα το χέρι του για χειραψία.

"Eunae." του είπα το κορεάτικο όνομα μου και με κοιτάξε με απορία.

"Eunae; Όμορφο όνομα. Είσαι από εδώ;" ρώτησε όσο πιο διακριτικά μπορούσε, και ήμουν σίγουρη γι αυτήν την ερώτηση.

"Όχι ακριβώς. Ειμαι μισή Ελληνίδα και μεγάλωσα εκεί. Είσαι ο καινούριος εδώ;" ρώτησα γρήγορα για να αποφύγω κάθε ερώτηση που θα μπορούσε να είχε κάνει για την οικογένεια μου και την ζωή μου εκεί.

"Οχι, ήρθα να βοηθήσω τον φίλο μου με τα πράγματα. Αυτος είναι ο νέος εδώ. Και μπορώ να πω ότι είναι τυχερός." γέλασε για να κρύψει την ντροπή του από το κοπλιμέντο που μόλις έκανε.

Συνεχίσαμε να μιλάμε μέχρι να φτάσουμε έξω από το σπίτι μου.

Συμπαθητικός και χαμηλών τόνων. Όπως πρέπει.

"Namjoon hyung." ακούστηκε μια βαριά φωνή από την αυλή του γείτονα.

Σε δευτερόλεπτα, μια καινούρια, ψηλή φιγούρα έκανε την εμφάνισή της.

"Εδω εισα- Α, γεια." είπε και χαμογέλασε πλατιά.

Ομαγκοτ.

Δεν θέλω να αρχίσω να σαλιαρίζω, αλλά αυτό ακριβώς πρόκειται να κάνω.

Με κοίταζε με το χαμόγελο να μην φεύγει λεπτό από τα χείλη, και αφού άρχισε να γίνεται πιο έντονο, καθάρισα την φωνή μου και κοίταξα γρήγορα κάτω, σπάζοντας έτσι τα βλέμματα μας.

"Με λένε Taehyung. Είμαι καινούριος εδώ."ειπε και ετεινε το χέρι του για χειραψία.

Είχε έρθει πιο κοντά και μπορούσα να διακρίνω πιο καθαρά τα όμορφα χαρακτηριστικά του πρόσωπο του.

Μεγάλα φωτεινά ματιά, μικρή χαριτωμένη μύτη, μεσαία προς γεμάτα ροζ χείλη, ανακατεμένα μαλλιά-

Ανταπεδωσα και χαμογέλασα άβολα.

"Eunae. Καλώς ήρθες." του είπα ευγενικά και με κοίταξε με απορία.

"Μένεις κάπου εδώ γύρω;"

Πριν προλάβω να απαντήσω, απάντησε ο Namjoon δίπλα μου.

"Είναι η νέα σου γειτόνισσα, Taehyung."

_____________________

Για να μπούμε στο κλίμα 🤭

Ετοιμαστείτε για αρκετές λακκούβες στο δρομάκι μας:(

Ξεκίνησα να γράφω την ιστορία από τον Δεκέμβρη, ουφ🤩

Πιστεύω θα σας αρέσει 🤞🏻

Ξέρετε τι να κάνετε ❤️