Hey Neighbour [k.th]

twenty

"Τι κάνεις εδώ;" ρώτησε όταν σηκώθηκε, με το χαμόγελο του να παραμένει στα χείλη του.

"Ένα πουλακι μου είπε ότι χρειάζεσαι κάποιον να σε πάει σπίτι." του απάντησα και εσμιξα τα χείλη μου.

"Namjoon.."ειπε πιο δυνατά απ'οσο φανταζόταν.

"Ναιπ! Τώρα μπες μέσα!" του είπα ενώ του έκανα νόημα.

"Ή μήπως περιμένεις να ανοίξω την πόρτα για σένα;" ρώτησα δήθεν σοβαρά.

Εκείνος στριφογυρισε τα μάτια του.

Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Βάζοντας την ζώνη, είπε με παιχνιδιαρικο τόνο "Μπορώ να το κάνω και μόνος." και απλά στριφογυρισα τα μάτια μου.

Η διαδρομή ήταν ήσυχη και άβολη.
Ένιωθα τον εαυτό μου να ιδρώνει χωρίς λόγο και κάθε φορά που θα ήθελα να πω κάτι, θα το καταπινα.

"Πως ήξερες που είμαι;" ρώτησε ο Taehyung, σπάζοντας έτσι την σιωπή.

"Μου εξήγησε ο Namjoon. Δεν ήταν δύσκολο να σε βρω, καθώς περνάω κάθε μέρα από εδώ για να πάω σπίτι. Δεν ήξερα ότι δουλεύεις εδώ." του εξήγησα και εκείνος εγνεψε καταφατικά.

"Τι δουλειά κάνεις παρεμπιπτόντως;" τον ρώτησα και εκείνος χαμογέλασε λίγο.

"Σχεδιάζω και φτιάχνω ρούχα κυρίως. "

Καμία απορία γιατί έχει τόσο ωραίο γούστο.

"Αμα σου έλεγα να μου σχεδιάσεις κάποιο ρούχο;"τον ρώτησα και εκείνος έβγαλε ένα μικρό χαχανητο.

"Πως το θες περίπου;"ρώτησε και σήκωσα τους ώμους μου.

"Δεν ξέρω. Σκέψου εσύ τι θα μου πήγαινε." του είπα, προσπαθώντας να συγκρατησω το χαμόγελο μου.

Τον ένιωσα να με σκαναρει από πάνω μέχρι κάτω.

Θα σκέφτεται τι ρούχο να μου φτιάξει μάλλον..

Ω ας κάνει κάποιος την διαδρομή πιο γρήγορη.

Ιδρώνω υπερβολικά πολύ..

[...]

Είδα την γνώριμη στροφή, και ένιωσα μια μεγάλη ανακούφιση.

Όσο άνετα και αν ένιωθα με τον Taehyung-όσο άνετα κι αν προσπαθούσα να νιώσω-, πάντα με έκανε να χάνω τα λόγια μου.

Με αποτέλεσμα;
Να φαίνομαι σαν ούφο.

Εστριψα, και άρχισα να οδηγώ πλέον με μικρότερη ταχύτητα, κάνοντας τον Taehyung να πάρει το βλέμμα του από εμένα και να κοιτάξει μπροστά του.