Hey Neighbour [k.th]

thirty four

Κοίταξα ξανά το εισιτήριο στα χέρια μου και αναστέναξα βαριά.
Μπροστά μου η πύλη, αλλιώς η νέα μου ζωή.

Είχα ακόμα μερικά λεπτά στη διάθεσή μου αλλά προτίμησα να επιβιβαστώ πάρα να καθίσω μόνη στην αίθουσα αναχώρησης. Γύρω μου ζευγάρια, οικογένειες και φίλοι να αποχαιρετούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, άλλοι με χαμόγελα, άλλοι με δάκρυα στα μάτια τους.

Εγώ παρέμεινα μόνη, με την έκφραση του προσώπου μου τελείως κενή.

Τουλάχιστον έχω εσένα μαμά και το ξέρω.

"Eunae;" άκουσα τον Taehyung στην φαντασία μου και κατάπια στραβά ενω συνέχιζα να περπατάω, αγκαλιαζοντας την τσάντα στο χέρι μου.

"Eunae;" φώναξε ξανά αυτή η φωνή, πιο ζωντανά απ'οσο θα φανταζόμουν.

Γύρισα το κεφάλι μου και έψαξα δεξιά και αριστερά.

Δεν γίνεται να είναι στην φαντασία μου, δε τρελάθηκα ακόμα.

Όταν πήγα να ξαναγυρίσω για να φύγω, δύο δυνατά χέρια με έπιασαν από τους ώμους και με γύρισαν για να κοιτάξω το ανήσυχο πρόσωπο του Taehyung.

Δεν ξέρω αν έφταιγε ο ήλιος που άγγιζε το αρκετά μαυρισμένο σώμα του αλλά ανάθεμα τον.

Ήταν πανέμορφος.

"Γιατί;" ήταν το μόνο είπε. Μια λέξη μονάχα για να καταλάβω πόσο τον πόνεσε.

Πόσο τον πόνεσα.

Άνοιξα το στόμα μου για να μιλήσω αλλά δε μου έβγαινε καμία λέξη. Το έκλεισα και έσμιξα τα χείλη μου. Ο Taehyung από την άλλη άφησε τα χέρια του από τους ώμους και με κοίταζε επίμονα, περιμένοντας μια απάντηση.

"Είναι για το καλό όλων μας." του είπα με την φωνή μου να παραμένει όσο πιο σταθερή γινόταν.

"Καλό; Όλων μας; Τι είναι αυτά που λες; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εάν φύγεις όλα θα είναι καλά;" με ρώτησε ενοχλημένος.

Ξεροκατάπια.

"Taehyung, ξες πολύ καλά τι λέω. Σας τράβηξα όλους μέσα στο δράμα μου και–"

"Εάν πραγματικά φεύγεις εξαιτίας της Kristen, τότε πραγματικά..." με διέκοψε αλλά δεν ολοκλήρωσε. Άφησε την πρόταση στον αέρα.

Όταν είδε ότι περίμενα να τελειώσει, μόνο τότε συνέχισε.

"Με απογοητεύεις. Πίστευα ότι ήσουν δυναμική. Ότι μετά από όλα όσα πέρασες και μπόρεσες να σταθείς στα πόδια σου δε φοβοσουν τίποτα και κανέναν. Πόσο μάλλον μια Kristen."