Hey Neighbour [k.th]

forty eight

Η διαδρομή προς το αεροδρόμιο ήταν αρκετά ευχάριστη εάν εξαιρέσεις το κλάμα του Jungkook στο τέλος. Εάν τον έβλεπε κανένας, θα νόμιζαν ότι στέλνει τον καλύτερο του φίλο στον πόλεμο, αγκαλιάζοντας τον και λέγοντας του να μη τον ξεχάσει και ότι θα μας περιμένουν.

Οι  δύο μήνες του φαίνονταν αιώνες τελικά.

Κάνοντας όλες τις απαραίτητες υποχρεώσεις, περάσαμε μέσα από τη πύλη, γυρνώντας το κεφάλι μου προς τα πίσω κάθε λίγο και λιγάκι. Ένιωθα πολύ αμήχανα και δε μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Ήμουν ανάμεσα σε δύο δικαιολογίες, με τη πρώτη να είναι ότι φεύγω ξανά μακριά από όλους και όλα τόσο σύντομα.

Η δεύτερη αφορούσε την Soomin και το δράμα της.

"Θα επιστρέψουμε ξανά, μην ανησυχείς." με κορόιδεψε ο Taehyung όσο περνούσαμε την πύλη και προς το αεροπλάνο μας.

"Ναι." ψιθυρισα και ρίχνοντας μια τελευταία ματιά προς τα πίσω, μπήκαμε στο αεροπλάνο.

"Σε ποια θέση είσαι εσύ;" τον ρώτησα κι εκείνος κοίταξε το εισιτήριο του.

"23Β. Εσύ;"

"18Α." του απάντησα χαμογελώντας πονηρά.

"Θα σε πείραζε εάν έκλεινες δύο θέσεις μαζί;" παραπονέθηκε όσο με ακολουθούσε από πίσω, εξετάζοντας τους αριθμούς στα καθίσματα.

"Taehyung, με πατάς." του ψιθυροφώναξα οταν ένιωσα το πόδι του να γρατζουνα τη φτέρνα μου.

"Δε μπορώ να έρθω να κάτσω μαζί σου;" ρώτησε χαμηλόφωνα.

Το μάτι μου έπεσε στον αριθμό του καθίσματος μου και όταν εκατσα γρήγορα του χαμογέλασα αθώα.

"Όχι."

Με ένα μουγκρητό, συνέχισε να ψαχνει τη θέση του, μέχρι που έκατσε λίγο πιο πίσω μου. Όλο και περισσότεροι επιβάτες εμφανίζονταν με τα λεπτά κι άρχισα να εύχομαι να μη κάτσει κανένας δίπλα μου ή να μου ζητήσουν να αφήσω τη θέση του παραθύρου γι'αυτούς.

Έριξα μια κλέφτη ματιά στον Taehyung από πίσω μου και παραλίγο να φτύσω από το πνιχτό γέλιο που μου ξέφυγε όταν τον είδα να μιλάει με μια ηλικιωμένη, πιθανότατα Ελληνίδα καθώς φαινόταν να μη καταλαβαίνει τίποτα.

Εκείνος ένιωσε το επίμονο βλέμμα μου όποτε και γύρισε για να με κοιτάξει αβοήθητος. Ως απάντηση, πήρε ένα φιλί στον αέρα.

"Με συγχωρείτε." άκουσα να λέει μια ανδρική φωνή στα ελληνικά, κερδίζοντας έτσι όλη τη προσοχή μου. Ένας άνδρας γύρω στα 40 με καστανά μάτια και γνωστά μελί μάτια. "Μπορώ να έχω το παράθυρο;" ρώτησε ευγενικά και δαγκωσα τη γλώσσα μου.