Hey Neighbour [k.th]

five

[unedited]

Το επόμενο πρωί δεν άργησε να έρθει.
Χτύπησε το ξυπνητήρι μου όπως συνήθιζε πάντα για να ξυπνήσω να πάω στην δουλειά αλλά μαντέψτε ποια δεν έχει δουλειά;

Εγώ.

Ξάπλωσα μπρούμυτα στο κρεβάτι μου, κεφάλι χωμένο μέσα στο μαλακό μαξιλάρι μου.

Αναστέναξα βαριά και χτύπησα μια φορά το κεφαλι μου πάνω σε αυτό.

Σκέψου σκέψου.
Πρέπει να βάλεις τα πράγματα σε μια σωστή σειρά..

Δευτερόλεπτα μετά ξάπλωσα στην πλάτη μου, κοιτώντας το ταβάνι.

Στο μυαλό μου έπαιζε συνέχεια η χθεσινή σκηνή, με εμένα και τον ενοχλητικό αλλά χαριτωμένο γείτονα μου στην βροχή, με εμένα να του φωνάζω και να ξεσπάω πάνω του, και εκείνον να μου σώζει τελικά την μέρα, αφού έχει σκατωσει όλη την υπόλοιπη.

"Ίσως να του ζητήσω συγνώμη;" μουρμούρισα στον εαυτό μου.

Όχι. Γιατί να ζητήσω συγνώμη;
Εκείνος και τα ηλιθια πάρτι του φταίνε.

Αφου έκανα την πρωινή μου ρουτίνα με βαριά καρδιά,ανέβηκα στον πάνω όροφο και βγήκα έξω στο μπαλκονάκι μου να ποτίσω τα πανέμορφα πολύχρωμα λουλούδια μου.

Μαλλιά σε έναν γρήγορο και αποτυχημένο κότσο, ελαφρώς τσαλακωμενη μεγάλη άσπρη μπλούζα με τα γκρι αθλητικά μου σορτσάκια, παντόφλες κατσικάκια-νομίζω αυτή η περιγραφή σας κάνει να καταλάβετε πόσο χάλια ήμουν.

Τα κουρασμένα και πρησμένα μάτια μου έπεσαν πάνω σε μια φιγούρα, στο διπλανό μπαλκόνι.

Αυτός...

Είχε βγει χωρίς μπλούζα και στάθηκε ακριβώς μπροστά στα άσπρα 'κάγκελα' του μπαλκονιού του, μαλλιά ανακατεμένα, μάτια επίσης κουρασμένα.
Τεντωσε τα χέρια του, και δεν μπόρεσα να αγνοήσω τους μυς στην πλάτη και στα χέρια του.

Όταν κατάλαβα ότι κοιτούσα για πολλή ώρα, εστρεψα ξανά το βλέμμα μου στα λουλούδια μπροστά μου.

Εκείνος έτσι όπως γύρισε να μπει μέσα με είδε και ένα αυθόρμητο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.

"Καλημέρα γειτόνισσα."

Τον κοίταξα για λίγο προτού ξανακοιτάξω τα λουλούδια μου.

Για κάποιο λόγο μου ήταν δύσκολο να τον κοιτάζω για πάνω από 5 δευτερόλεπτα.
Ειδικά όταν ανταλλάζαμε ματιές, μπορούσα να νιώσω τον εαυτό μου να κοκκινίζει.