Hey Neighbour [k.th]

thirty seven

"Είσαι η Ιωάννα;" με ρώτησε όσο με καθοδηγουσε στους διαδρόμους.

Πώς ήξερε το όνομα μου;;
Αμφιβάλλω ότι τους μίλησε ο πατέρας μου για εμένα. Δε το συνήθιζε αυτό.

"Ναι." της απάντησα απλά, το μυαλό μου χαμένο στις σκέψεις.

Σταμάτησε μπροστά από μία πόρτα και μου χαμογέλασε.

"Θα χαρεί πολύ όταν σε δει."

Σε αυτό την κοίταξα παράξενη. Κατάλαβε προς τι η έκπληξη μου και το μόνο που έκανε ήταν να ανοίξει την άσπρη πόρτα μπροστά της.

Με το άνοιγμα αυτής της πόρτας, όλοι οι στόχοι και οι ελπίδες μου επέστρεψαν. Το ίδιο και οι φόβοι, όμως. Ο φόβος της απόρριψης. Ο φόβος του παρελθόντος...

"Κύριε Παλαιολόγου, έχετε επισκέψεις!" μου έκανε νόημα να περάσω μέσα. Κι έτσι και έκανα.

Το αμαξίδιο του ήταν δίπλα από το παράθυρο. Η πλάτη του ήταν προς τα εμάς αλλά μπορούσα να διακρίνω το μπλοκάκι με τα μολύβια που κρατούσε στα χέρια του. Με αργές κινήσεις τα άφησε δίπλα στο άβολο κρεβάτι και σύντομα γύρισε να μας κοιτάξει.

Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα όταν έπεσαν πάνω μου και το σαγόνι του αν μπορούσε θα ακουμπούσε κάτω.

Οποιοδήποτε μίσος και θυμό κρατούσα, εξαφανίστηκε.
Εκείνη την στιγμή είχα μπροστά μου τον μπαμπά μου. Το αίμα μου. Τον άνθρωπο που με μεγάλωσε, κι ας μην υπήρχε κάποια τρυφερότητα.

Μπροστά μου είχα την οικογένεια μου.

"Μπαμπα." κουνησα σταθερά μια φορά το κεφαλι μου σαν χαιρετισμό. Εκείνος δεν ανταπέδωσε. Έμεινε να με κοιτάζει.

"Θα σας αφήσω λίγο μόνους." άκουσα από πίσω μου και μετά μια πόρτα να κλείνει.

"Νόμιζα ότι έφυγες." είπε μετά από μερικά λεπτά σιωπής.

"Καλά είμαι κι εγώ, χαίρομαι που ρώτησες." στριφογύρισα τα μάτια μου.

"Συ-συγγνώμη, κάθισε. Θα πω στην Λίζα να σου φέρει κάτι να φας. " είπε γρήγορα και κουνησα αρνητικά το κεφαλι μου.

"Δεν πεινάω. Έφαγα στον δρόμο." είπα ψέματα και έκατσα στο κρεβάτι δίπλα του.

Σιωπή ξανά.

Εκείνος δεν είχε λόγια κι εγώ δεν ήξερα από που να ξεκινήσω.

"Ταξίδεψα από την Νότια Κορέα μέχρι την Ελλάδα για να σε βρω. Όταν πήγα όμως σπίτι, δεν σε βρήκα εκεί. Βρήκα όμως την Γεωργία." τον κοίταξα απίστευτη. Εκείνος, ωστόσο, δεν κοίταξε ούτε μια φορά κάτω. Το βλέμμα του έγινε σκληρό και για μια στιγμή τον είδα να σφίγγει τις γροθιές του.