Hey Neighbour [k.th]

forty six

Και κάπου εδώ όπως καταλαβαίνετε, έμειναν ελάχιστα κεφάλαια πριν το τέλος του βιβλίου.

Μη θεωρείτε τίποτα δεδομένο όμως... Χοχο 🎅🏻

"Σταμάτα να αγχώνεσαι, δε θα σε φάνε." γέλασε από δίπλα μου ο Taehyung όταν κατεβήκαμε από το αμάξι του.

Για εκατοστή φορά έφτιαξα καλύτερα το μπλε φόρεμα μου, σχεδιασμένο και φτιαγμένο από τον αγαπημένο μου σχεδιαστή.

Kim Taehyung.

"Είναι οι γονείς σου, Taehyung, είναι σχεδόν το ίδιο σοβαρό με το να συναντώ την βασίλισσα της Αγγλίας." του ψιθυροφώναξα όταν φτάσαμε μπροστά στη πόρτα.

Δεν ήταν μεγάλο το σπίτι. Ήταν σίγουρα πιο μικρό από του Taehyung ή το δικό μου αλλά φαινόταν πολύ πιο 'ζεστό' αν βγαζει κάποιο νόημα αυτό. Είχε ένα μπεζ- σχεδόν θερμό κίτρινο χρώμα απ'έξω με μικρά ξύλινα παραθυράκια. Ο κήπος ήταν καταπράσινος με λίγα μικρά λουλουδάκια και μερικά φωτάκια από εδώ κι από εκεί, δίνοντας του έτσι μια παραμυθένια πινελιά.

Οι 'καποιοι' που ήθελε να γνωρίσω ο Taehyung ήταν οι γονείς του. Η μητέρα του και ο πατέρας του. Οι δύο ανθρώποι που τον φέραν στον κόσμο.

Και οι δύο άνθρωποι που θέλω σίγουρα να τα πάω καλά εάν σκοπεύω να ζήσω με τον Taehyung στο μέλλον.

Κι αν είναι στρίγγλα η μητέρα του; Σχεδόν σε όλες τις ταινίες η πεθερά είναι πάντα ένας πόνος στον πισινό.

Τότε την έκατσα.

"Είμαι σίγουρος ότι θα σε λατρέψουν." με καθησυχασε εκείνος και στριφογύρισα τα μάτια μου.

Αυτό λένε όλοι!

Πάτησε το κουδούνι και σύντομα άκουσα πολλές φωνές. Γυναικείες και ανδρικές μπερδεμένες μαζί. Όταν κοίταξα τον Taehyung, εκείνος χαμογελούσε, σχεδόν νοσταλγικά.

Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και γύρισα το κεφαλι μου αμέσως προς αυτήν.

Τέσσερις φιγούρες εμφανίστηκαν μπροστά μου.Δύο ανδρικές και δύο γυναικείες. Όλοι με κοιτούσαν με τεράστια χαμόγελα αλλά κανένας δεν είπε τίποτα, πράγμα που με έκανε να νιωσω άβολα.

Ο Taehyung κοιτούσε μια εμένα, μια αυτούς μπερδεμένος.

Χαμογέλασα πλατιά και υποκλίθηκα ως ένδειξη σεβασμού.

Σε αυτό όλοι ξέσπασαν σε παλαμάκια και χαρούμενες φωνές γέμιζαν πλέον όλο το σπίτι, εάν όχι όλη τη γειτονιά.