Sevgili Arkadaşım

-19- "Enes'i çöpe atmak istiyorum..."

Medya; Enes.

İnsan, aşık oluyordu. Her şeyi unutuyor ve hayatının merkezine sevdiğini koyuyordu. Gülümsemesinin sebebi olmak istiyordu. Kalbini deli gibi çarptıran kişi olmak istiyordu. Kötü anında onun yanında olup, huzur bulmak istiyordu. Yani, sevdiği kişi de kendi gibi hissetsin istiyordu. Karşılık bulmayı bekliyordu...

Furkan'ın dudaklarındaki o küçük gülümseme... O gülümsemenin sebebi olmak istiyordum.

Benim hayatımın her anında o vardı. Kelimelerimde, düşüncelerimde, gülüşlerimde...

Şu an, Ali'yle konuşurken gülmesinin nedeni neydi bilmiyorum. Çünkü konuşmalara kendimi veremiyordum.

Ara ara gelen o duygusal anlardan birindeydim. Canım yanıyordu... Yıllardır bu duyguya alışmıştım. Ama bazen öyle bir an geliyordu ki, kalbim sıkışıyordu. Nefes alamıyordum. Hatta o acıyı fiziksel olarak hissedebilecek hale geliyordum. Ama bu acı dolu denizin içinde bile ona doğru yüzüyordum... Gerçek olmayacak bir hayalin peşinden koşuyordum belki ama hayallerim olmasa, nasıl dayanabilirdim ki...

"Umut?"

Adımı duyduğumda hafifçe irkilerek Çağla'ya doğru döndüm. Masadaki herkes susmuş dikkatle bana bakıyorlardı.

Didem elini uzatıp yanağımdaki ıslaklığı sildiğinde ağladığımı yeni fark etmiştim. Gözlerimin ara ara bulanıklaşmasından anlamalıydım oysaki...

"Ne oldu?" diye sordu Berke endişeyle.

"Ben," Yutkundum. "Bilmiyorum. Şey..." Duraksadım. "Çikolata alacağım."

Aceleyle masadan kalkarken Furkan'la kısa bir an göz göze gelmiştim. Mavi gözleri dalgındı bana bakarken...

"Hale teyze şu çikolatalardan iki tane verir misin?"

Hale teyze gösterdiğim çikolataları bana uzattığında parayı ödedim ve çikolataları alarak hızla arkamı döndüm.

Ama o anda dikkatsizliğimin gazabına uğradım ve yanımdaki fark etmediğim çocuğa çarparak elindeki çayın koluma dökülmesine neden oldum.

Yanan kolum yüzüden dudaklarımdan acı dolu bir iç çekiş yükselirken karşımdaki çocuk endişeyle yüzüme baktı.

"Çok özür dilerim. Ben... Birden önüme çıktın... Gerçekten çok özür dilerim."

Kolumdaki sızlama yüzünden zorla da olsa ona gülümsemeye çalıştığım sırada adımın seslenildiğini duydum ve hemen ardından kolum dikkatli bir şekilde Furkan tarafından kavrandı.

"İyi misin?" diye sorarken endişeli bakışlarını önce koluma, ardından da gözlerime çevirmişti.

"Evet... Biraz acıyor sadece."

"Çok özür dilerim..."

Dudaklarımı önemli olmadığını söylemek için araladığımda Furkan, "Dikkat etsene lan!" diyerek bana engel olmuştu.

"Hayır hayır," dedim, olası bir kavgayı önlemek adına. "Benim hatam. Birden önüne çıktım."

Çarptığım çocuğa ilk defa dikkatli bir şekilde baktığımda onun Enes olduğunu gördüm. Gülçin'le aynı sınıftaydı. Geçen sene aynı klüpteydik ve birkaç kez konuşma fırsatımız olmuştu ama çok fazla tanıdığım da söylenemezdi.

Bana bakarak mahçupça gülümsediğinde yeşil gözleri hafifçe kısıldı. "Üzgünüm..."

Furkan'ın tekrar çıkışmak için atıldığını fark ettiğimde ona izin vermeden ben söze girdim. "Sorun değil..."