"Seviyorum ama susuyorum. Herkesten sakındığım sevgimin gözler önüne serilmesinden korkuyorum. Olmayacak bir hayalin peşinde sürükleniyorum. Ellerim, dizlerim paramparça, kalbim kırık. Ama yine de vazgeçemiyorum. Bu korkaklığım günden güne tüketse d...
O akşam hafif bir esinti sokakları serinletirken saat gece yarısına yaklaşıyordu.
Furkan, elinde bir poşet birayla evin ziline basmış kapının açılmasını bekliyordu.
Zili duyan Ali ise hızlı adımlarla bahçeden çıkarak kapıyı açtı ve aynı anda Furkan poşeti onun eline tutuşturdu.
Bahçeye doğru ilerlerken, "Berke nerede?" diye sordu.
Ali, "Gelemeyecekmiş, aile yemeği mi ne varmış." derken bahçeye varmışlardı. Poşetleri yere bıraktıktan sonra, yan yana iki evin bahçesini ayıran taş duvarın dibine oturdular.
Ali siyah poşetten bir bira çıkararak ona uzattığında Furkan bir şey söylemeden aldı.
Ve sonra, biraların kapaklarıyla birlikte muhabbetlerinin de kapısı aralanmış bir süre saçma şeylerden konuşurken, sarhoş olana dek içmişlerdi...
"Ali," dedi Furkan bir süre sonra birayı yanına doğru bırakırken. "Sen nasıl dayanıyorsun? Yani, Çağla'nın yokluğuna..."
Alayla güldü Ali. "Dayanabildiğimi kim söyledi? Dayanamıyorum ki..."
Furkan, "Bir şey söyleyeceğim," diyerek doğrulmaya çalışınca Ali de başını sallayarak devam etmesini bekledi.
"Ben..." Derin bir nefes aldı. "Umut'u seviyorum."
"Hepimiz seviyoruz Umut'u," dedi Ali ve birasını dudaklarına doğru götürdü tekrar.
"Öyle değil, aşığım ben." dediğinde, daha yutamadığı birayı çimlere doğru püskürttü.
"Ne?!" diye bağırırken şaşkınlıkla gözleri büyümüş, yaşadığı şok yüzünden algıları kapanmıştı sanki.
"Aşığım... Okulun ilk günü, babasının elinden tutmuş, etrafa korkmuş gözlerle bakarken gördüğümden beri aşığım..." diyerek gözlerini yerdeki çimlere dikti ve saçlarını karıştırdı.
"Nasıl?" dedi Ali sessizce. "Nasıl hiç anlamadık? Bize niye söylemedin!?"
"Bilmiyorum... Korktum sanırım. Öğrenince benden uzaklaşmasını istemedim... Bunu ikimizde kaldıramayız."
Ali, "Yıllardır... Nasıl olur?" dediğinde Furkan bakışlarını yerden kaldırarak yüzüne baktı dostunun ve o an dolmuş gözlerinden bir damla yaş hızla süzüldü.
"Çok seviyorum. Her gördüğümde," Elini kalbine doğru götürdü. "Şurası titriyor sanki... Öyle bir gülüyor ki, daha güzeli ne olabilir lan, diyorum içimden."
"Bize niye söylemedin? Bu kadar yıl bunu nasıl içinde taşıdın?"
"Sürekli birlikteyiz, konuşurken Umut duyar diye korktum. Onu kaybederim diye..."
Bir süre ikisi de sustu. Ali duyduklarını hazmetmeye çalıştı, Furkan da gözyaşlarını durdurmaya...
Başaramayınca, koyverdi o da. İçindeki tüm birikmişlikleri atmak istercesine, yıllardır içinde gizlice büyüttüğü sevgiyi tüm dünyaya haykırmak istercesine ağlamaya başladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
