•BEHİCE•

•14•

*
Şükürler olsun Rabbim'e
Öncelikle şükrederek başlamak istiyorum çünkü nankörlük yapmış olmak istemem :)
Sevgili okurlarım. Ara vermiş olmamın tek bir sebebi var bu aralar pek eğlenceli bir hayatım yok o yüzden yazamıyorum. Uzun bir aradan sonra BEHİCE' ye devam edip bir sona kavuşturacağım inşallah ama zorla yazınca pek iç açıcı bölümler gelemiyor ve BİLİNMEZ kadar uzun sürmeyecek gibi tabi zaman gösterecek bunu ama yorumlarınızı ve özelden yazdığınız mesajları okuyorum cevap vermediklerim oldu affınıza sığınırım özür diliyorum.
Özellikle dua etmenizi çok istiyorum çünkü sıkıntılı bir süreç şu sıralar her anlamda. Yanımda olduğunuzu bilmwk bile güzel. 🦋
Sabrınıza ayrıca teşekkür ediyorum. Yazdığım dört bölümüde yayınlayacağım ama sonrasını nezaman yazacağımı bilmediğim için isterseniz bekleyin öyle okuyun çünkü bölümler için söz veremem hakkınıza asla girmek istemem. Sevildiğinizi ve size hayran olduğumu bilin 🌸

*

Gelmiş geçmiş en büyük acıydı belki de bu. Behice attığı her adımda içinde yıkılan şehirlerin altında kalır gibi yürüdü. Ardında bıraktığı adam genç kızın varlığından bir haber, birisi Edirne'ye birisi köye sürgündü şimdi.
Genç kız ağlarken verdiği kararların ne kadar kalıcı olduğunu kestiremese de anlık gelişen bu durumun esiri olmuştu. Hareket eden tren belki de geri dönüşü olmayan bir sonsuza doğru götürüyordu ikisini de.

Seyit arayıp durduğu an karşılaştığı köylülerden bu sabah gittiklerini öğrenince daha da sinirlenmişti. Sanki bilerek kaçmıştı karısı. Tekrardan apar topar İstanbul'a doğru yola koyuldu. Aradan geçen zaman ne Behice'yi getirmişti ne de Seyit'i sakinleştirmişti. Artık peşinden koşmamaya yemin etmiş gibi geçen günlerle eski bekar hayatına dönmüştü.
Aradan geçen bir hafta da Selim bey de haber alamamıştı Behice'den yapmayı arzu ettiği şeyler başka bir boyuta gitmişti ve mani olamıyordu artık.
Seyit eskiden olduğu gibi Maria'nın varlığına ihtiyaç duyduğunu hissetmiş çoktan Edirne'yi bulmuştu. Aradan geçen zamanlar sanki bir kasetin başa sarılması gibi hiç yokmuşcasına sayıyordu ikisini de.

Behice İstanbul'a dönüş zamanı geldiğinde dönmekten vazgeçip halasını göndermiş Edirne merkez hastanesinde bir göreve başlamıştı hastaneye ait ufak bir evde tek başına yaşıyor günlerini ihtiyacı olan insanlara adayarak sabrediyordu. İçinden tek istediği kalbine söz geçirebilmekti. Ama sanki tam tersi oluyor ve daha çok özlüyordu kocasını. İçindeki bu ızdırap kaç defa eline aldığı kalemi bıraktırmış yok olmayı seçtirmişti.
Masanın başında yine yazmaya yeltendiği mektuplardan birini aldı eline Selim Bey'e en azından iyi olduğunu yazmalıydı.
Kısa bir mektupla masadan kalkıp yatağına uzanıp uykusuz bir geceye yelken açtı.
Seyit içindeki bu arayışı Maria'nın evinde bulacağını düşünerek kapıyı çalmıştı bile. Kapının açılmasıyla, karşısındaki kadın yaşadığı şaşkınlıkla uzun zamandır göremediği adama sımsıkı sarıldı.
Seyit boynuna dolanan tene karşılık vererek büyük bir açlıkla karşılık verdi.
Loş yanan ışıklarının altında altın gibi parlayan saçlara gömülüp derin bir nefes çekti.
Kapattığı gözlerini genzine dolan kokuyla geri açması bir oldu. Kolları arasındaki kadın hayal ettiğinden çok uzaktı. Aradığı görüntüden çok uzak olan bu kadını gözlerini kapattığında görmüyordu evet ama bu koku, tüm hücrelerini uyandırmaya yetmişti. Masum değildi, o değildi, küçük karısının tedirgin mahçup ürkek nefesi değildi. Kafasındaki bu ikilemle tekrar kapadı gözlerini ama ne kadar yok saysa da olmuyordu. Yavaşça kollarındaki kadını bıraktı kendini yanında duran koltuğa attı. Maria ne olduğunu anlamazca bakarken sırnaşarak Seyit'in yanına oturdu. Uzun süredir görmediği adam şimdi ona dokunmuyordu ve bu oldukça kızdırmıştı genç kadını. Seyit yanında sırnaşan kadından uzaklaşıp kendini dışarı attı. Şimdi ne olacaktı. Bu saatte teyzesine gidemeyeceğini biliyordu. Karargahın yolunu tutup biraz dinlenip belki yarın geri dönerim diye düşündü. Kalbindeki bu boşluğu doldurmaya çalıştıkça daha da açılan yara gibi sızlayışına tahammül edemiyordu.