•BEHİCE•

•18•

Sevgili olurlarım♥️

Medyaları dinlemezdim genelde ben kitapları okurken ama siz benim gibi olmayın dinleyin aynı duyguyla okuyun o melodilerle yazıyorum her bölümün kendi ruhu var 😘
Maksat aynı ruhta buluşalım♥️♥️
Tercih sizin ikisini de tat tarafını seç 🤪

*

Hayat acıma duygusunu yitirmiş zalim bir savaşçı gibidir. Gözlerinde aradığınız vicdan kırıntısını bekleyişiniz, boynunuzda gezinen bir kılıçla biter. Beklemeden savaşa dahil olmak belki de en gerçekçi olanıdır. Zamanın geçtiği vakit her şeyin düzeleceğini bilmek bir umut değil teslimiyettir aslında. Kendini bırakarak zamana güvenmek ne kadar doğrudur işte bu bilinmeyecek bir hassasiyet taşır.

5 yıl sonra...

Arkasında bıraktığı hayatını yaşadıklarını sevdiği adamın nefesini,öfkesini her şeyi unutmak ister gibi zamana güvenmişti Behice'de. Aradan geçen yıllar hala unutturamamış ama bu geçen zaman da ne Seyit gelmiş ne de Behice beklemişti. Ellerinde bir hiç vardı şimdi.

"Tamam hala geliyorum..."
Diyerek güneşin alnında bahçede koşturarak hastanenin yolunu tutmuştu genç kız.
Geçen zamanda o kadar çok acı yaşamıştı ki, acılarını unutmanın tek yolunu insanlara yardım ederken bulmuştu.
Yerleştikleri köyde halası ve dadısı ile yeni bir hayat kurmuşlardı kendilerine, arada amcasınında gelişiyle oldukça neşeleniyorlar köyün huzur kokan toprağında biraz daha büyüyorlardı. Gün geçtikçe daha kadısı hatlara sahip olmuştu genç kız. Köye yerleşmelerinin en büyük sebeplerinden biri de buydu. Bulundukları yerde dul kadın olarak bu güzellikle yaşamak oldukça zor olmaya başlamıştı Behice için. Çareyi kimsenin bilmediği tanımadığı bir köyde yaşamaya başlayarak bulmuşlardı. Köy demeye bin şahit isterdi gerçi daha çok kalabalık minik bir sağlık ocağı olan kasaba gibiydi.
Sakarya'nın şirin yerlerinden biriydi.

"Behice Allasen bir kere de erken gidelim."
Diye tatlı sitem eden halasına kıkırdayarak sarıldı sanki bilmiyor gibi konuşuyordu. Anca çıkıyordu evden dadısı olmasa onu da başaramazdı hoş!
"Halaaa! Tamam hadi ama daha çok erken hem  sakin de bu aralar zaten merak etme sen" derken etrafın sakinliği mutlu ediyordu onu. Salgın bir hastalık yoktu en azından diye içinden geçirdi.

"Behice ben de biliyorum bunu, o yüzden birşey düşündüm aslında."
Halasının dikkatli sesiyle kulak kesildi.
"Neymiş söyle bakalım sayın baş hemşirem !"
"Dalga geçme de dinle, Anadoludaki savaşı diyorum." Behice duyduğuyla bir an heyecanlanmıştı. En son bunun teklifini yaptığında amcası kattiyen karşı çıkmıştı. Ama şimdi halası belki de en çok hayalini kurduğu şeyi dile getirecekti.
"Eeeee!"
"Bir telgraf geldi Ankara yakınlarında bir hastanede gönüllü çalışacak olan kişileri bekliyorlarmış. Cephelere yönlendirilecekmiş düşündüm bir an ama abimi biliyorsun."
"Hala lütfen, lütfen amcamı ikna edelim ve gidelim, bundan daha güzel bir şey için hizmet verilir mi? Baksana fırsat bu fırsat hiç vakit kaybetmeyelim yalvarırım gidelim."
"Abimle tekrar konuşacağım inşallah razı gelir Behice, inşallah..."
"İnşallah hala, hissediyorum bu bizim kaderimiz içimde sönmeyen bu istek bunun bir parçası... orada öyle bir hal varken burada oturmak niye, içime sığmıyor kalbim hala yalvarırım ikna et amcamı."
"Behice peki Süleyman?"
Behice bunu da düşünmüştü ama amcası asla kabul etmezdi o yüzden sertçe yutkundu.
"Hele bir amcam kabul etsin onu da düşüneceğim hala..."
"Peki canım"
Behice ne olursa olsun gidecekti bunu defalarca rüyasında görmüştü üstelik. Gerekirse oğlunu da alacaktı yanına, Seyit'ten ona kalan tek şeyi burada bırakamazdı, gitmezse de bu ateşle yanıp kül olacakmış gibi geliyordu. Dadısıyla beraber giderlerse pekala yine aynı düzen devam edebilirlerdi.
Bir an Süleyman'ı düşününce gözleri doldu. Burada bırakamazdı babasızlığı zaten büyüdükçe daha çok hissetmeye başlamıştı oğlu,bir de annesiz bırakamazdı. Halası Behice'nin yüzüne sinen acıyı farketmiş olacak ki gülerek gıdıklar gibi ittirdi. Hiç dayanamıyordu yeğenine Behice halasının da üzüldüğünü görür görmez toparlanmıştı. Yüzünden solgun sahte bir gülümsemeyle hastaneye doğru yürümeye devam etti.