Songül gözlerini açtığında hastanedeydi. "Çocuklar..." diye doğrulduğunda Meral hemen yanına gelip elini tuttu.
"Canısı dur kalkma.."
Cemre:
"Doktor dinlenmen gerektiğini söyledi."
Songül bayılmadan önce olanlar aklına gelince ağlamaya başlamıştı.
"Çocuklar.. çocuklar nasıl?"
Serkan:
"Songül sakin ol."
Songül:
"Nasıl sakin olayım Serkan?! Ceset bulduk dediler!"
Meral ve Cemre ağlamamak için gözlerini kapatmıştı.
Songül:
"Güney nerede?"
Serkan:
"Adli tıpa gitti." diye mırıldandı.
Songül:
"Çocuklarım iyi mi? N'olur bir şey söyleyin."
Serkan:
"Biz de bir şey bilmiyoruz. Güney'den haber bekliyoruz."
Songül:
"Yavrularıma bir şey olursa yaşayamam ben..." diye ağlarken Cemre'yle Meral güç vermek istercesine elini tutmuştu.
************
Güney kıpkırmızı olmuş gözlerle içeri girdiğinde Songül korkuyla ona baktı.
"G.. Güney?" dedi titreyen sesiyle.
Güney ağlamaklı bir halde "Bizim çocuklar değilmiş..." deyip yatağın kenarına oturdu ve Songül'e sımsıkı sarıldı. "Sevinemedim bile.. çok kötüydü. Gözümün önünden gitmiyorlar."
Hepsi ağlıyordu.
Songül Güney'in yüzünü avuçlarının arasına aldı.
"Melek daha onlar..." dedi ağlayarak.
Güney başını salladı.
"Nasıl kıyarlar anlamıyorum."
