Dear you,
Ik weet niet meer wat te doen. Ik wil elk moment van de dag gaan huilen en stoppen. Stoppen met leven. Het zou zo veel makkelijker zijn. Niets meer doen, misschien wel niet meer denken. Ik weet niet wat er dan komt, maar ik geloof dat alles beter is dan mijn leven nu. Wat zou jij doen? Mijn vriendinnen houden mij in leven, ze weten alles. Ze zeuren niet, gelukkig. Mijn ouders, die ook zo ongeveer alles weten, doen wel altijd ongelofelijk irritant. Sommige dingen houd je gewoon liever voor jezelf. Ik vraag me af waarom ik alles ooit aan hun heb moeten vertellen. Het heeft niet veel veranderd. Alleen negatief, naar mijn idee.
Misschien ligt het ook wel aan mij, is alles mijn fout. Ik vertrouw immers geen mens, ik geef niemand de ruimte om mijn vertrouwen te winnen. Ik sluit iedereen gewoon direct buiten. Waarom zou ik iemand vertrouwen? Het liefst geef ik anderen de schuld, maar ik weet ook wel dat het ook aan mij ligt. Ik ben degene die niet wil leven. Ik zou moeten veranderen, een keer moeten lachen. Ik zie alleen niet waarom ik moet lachen.
Ik zou willen dat ik mijn gedachtes uit kon zetten, of kon controleren. Altijd floepen er slechte ideeën in mijn hoofd. Ik kan nooit slapen. Maar voor dit alles zie ik geen oplossingen, geen andere dingen dan de dood.
Me
JE LEEST
Stop mij
Non-FictionZe schreef, maar wist nooit aan wie. Soms vertelde ze een stuk aan een bepaald persoon, maar meestal wist ze niet wie. Altijd was het aan jij of jullie, maar wie dat was. Ze was niet vrolijk, ze lachte bijna nooit. Niemand die ze helemaal vertrouwde...
