The Elements. Pierwsza misja (ZAWIESZONE)

Rozdział 15

CARA

     Kolejny dzień i kolejne zadania. Znowu wstałam o szóstej i poszłam biegać. Zrobiłam krótką rozgrzewkę i szybko się rozciągnęłam. Czułam się naprawdę dobrze. Punktualnie o ósmej zjawił się Alex. Chłopak bardzo się zdziwił, widząc mnie na sali gotową do działania. Od razu powiedziałam mu, że możemy zaczynać. Tym razem dał mi łuk i poszliśmy na dwór. Nauczył mnie pod jakim kątem najlepiej trzymać majdan i dokąd naciągać cięciwę. Po kilku próbach czułam się jak specjalistka.

     Po godzinie wróciliśmy na salę i odłożyliśmy broń. Przypomniałam sobie, że dalej ukrywam w pokoju sztylet, który ostatnio stąd zabrałam. Ciągnącą się cisze przerwał swoim pytaniem Alex:

- Co ty masz dzisiaj taki dobry humor?

- Po prostu dobrze się czuję. - uśmiechnęłam się - W końcu ogarnia mnie poczucie, że może być już tylko lepiej. Umiem zapanować nad magią, pozwalacie mi występować, a nasze kłótnie są coraz rzadsze. Zostało tylko jedno...

- Czego chcesz? - zapytał od razu.

- Może mogłabym już wrócić do szkoły... - powiedziałam nieśmiało.

- To zły pomysł...

- Moi przyjaciele bardzo za mną tęsknią, babcia ucieszyłaby się z mojego powrotu, a poza tym mam tam szkołę. Nie mogę jej od tak rzucić.

- Cara. Tutaj i na występach możemy cię pilnować. Nie masz jeszcze całkowitej kontroli. Co zrobisz, kiedy nie zapanujesz nad magią? Jak wszyscy zobaczą co potrafisz? Mogłoby to zagrozić nam wszystkim. W szkole nie jesteśmy w stanie cię przypilnować.

- Dam sobie radę. Obiecuję.

- No... zgoda, ale pod jednym warunkiem.

- Jakimkolwiek.

- Przez jakiś czas będę chodził do szkoły z tobą. Niewidzialny oczywiście.

.........

     Oj, no zgodziłam się, a co miałam niby zrobić? Inaczej by mnie nie puścił, a ja naprawdę chciałam wrócić do domu.

     Po treningu od razu pobiegłam do pokoju i spakowałam plecak do szkoły. Ubrałam granatowe jeansy i białą luźną bluzkę, a na nogi wsunęłam czarne buty na koturnie. Na ramiona zarzuciłam czarny, długi sweter i założyłam zimową kurtkę. Byłam w siódmym niebie, kiedy otwierałam portal do Nowego Yorku. Czułam jak energia buzuje w moich żyłach.

     Przez całą drogę do liceum, Alex nie odezwał się do mnie ani słowem, więc ja też nie próbowałam zaczynać konwersacji. Może to i dobrze. Będzie siedział cicho, a nie cały czas mówił mi, że mam uważać.

     Kiedy w końcu weszłam do budynku, skierowałam się do szatni. Odwiesiłam kurtkę i założyłam plecak na ramię. W momencie kiedy zadzwonił dzwonek na lekcje, pobiegłam do klasy. Weszłam co prawda równo z nauczycielem, ale ważne, że byłam. Od razu zauważyłam Alyssę w ostatniej ławce. Uśmiechnęłam się do niej i ruszyłam w kierunku mojego miejsca. Usiadłam obok niej i się przywitałam, a ta od razu zaczęła wypytywać, dlaczego się spóźniłam. No, cóż. Coś musiałam wymyślić, a że obok stał oparty o ścianę Alex, powiedziałam, że mój kuzyn jest strasznym lalusiem i zbyt długo korzystał z łazienki. Chłopak obrzucił mnie spojrzeniem pełnym złości, ale i tak nic nie powiedział. W końcu niewidzialność nie działała na odgłosy, które wydawał. Ten dzień mógł być fajniejszy niż sądziłam.

ALEX

     Zobowiązałem się jej pilnować i teraz musiałem to robić. Cara wszędzie gdzie tylko mogła robiła mi nazłość. Na stołówce nadepnęła mi celowo na stopę i nawet nie przeprosiła. Na lekcji wychowania fizycznego celowo rzuciła we mnie piłką od koszykówki, tłumacząc pani, że jest  rozkojarzona po chorobie. Bardzo śmieszne.