SÜVEYDA

1. "Cinayet"

Evet kimsesizdik ama umudumuz vardı.
Üç ev görsek, bir şehir sanıyorduk.

-Turgut Uyar.

✴

Karanlık sokaktan geçerken, sağır edici bir rüzgâra tutuldum. İki yıldır yürüdüğüm yoldan dönmek yerine, bambaşka bir sokağı tercih edişime kızdım. Bu gibi değişiklikleri ne diye gündüz yapmıyordum! Karanlığa savaş açmak isteyen sokak lambasının altında soluklandım. Bir elimi direğe koyarken, büyük nefesler almaya çalıştım. Kimse benim gibi kestirme yolları bu kadar saptıramazdı. Tekrar bacaklarıma komut vermek istediğim sırada, bir inilti duydum. Aldırış etmemeye çalışırken, aynı sesi ikinci kez duyumsadım. Başımı çevirip sağ tarafıma bakındım. Omuzuma kadar ancak yüksekliği olan taş duvarın ardında birileri vardı. Boş arazinin içinde dört tane adam gördüm. Hemen oradan gitmeyi akıl ettiğim anda, her şey çok hızlı gelişti. Ayakta dikilenlerden biri, diz çöken adama sert bir tekme savurdu. Ardından elinde tuttuğu silahı bir an bile tereddüt etmeden ateşledi. Çığlık atmamak için yalnızca ellerimi ağzıma kapatma girişiminde bulundum.

Adam, sarsılmaz bir ifadeyle silahı beline yerleştirdi. Hafif bir açıyla soluna döndü. Keskin yüz hatları, yaptıklarından hiç etkilenmemiş, demin bir adamı öldüren o değilmiş gibiydi. Bu soğukkanlı tutumu, içimi titretti. Duvarın dibine çöküp, yutkundum. Sokak lambasının sayesinde yüzünü görmüştüm. Bana uzak sayılırdı. Ama yüzünü unutamayacağım kadar net bir biçimde görmüştüm. Kendimi ele verme korkusuyla, duvarın dibinden çömelerek yürümeye çalıştım. Beni uzun zamandır terk eden şansım, en önemli zamanda geri döndü. Dikkat çekmeyecek bir şekilde oradan uzaklaştım. Ardından eve varana kadar koştum.

Titreyen ellerimle kapıyı açmak biraz zaman aldı. İçeri girdiğimde, yemek yiyen aile bireylerini gördüm. Muhtemelen çok kötü görünüyordum. Bunu gizleyebilecek kadar iyi bir oyuncu değildim ki, amcam hemen fark etti.

"Delfin, neyin var?"

Çantamı askıya asıp, ceketimi çıkardım. Oyalanacak bir şeyler ararken, dolaptan terlik çıkardım. Yüzümün kireç gibi olduğunu tahmin edebiliyordum. Uzun zaman sonra ilk kez bu kadar korku yaşamıştım. Hatta ilk defa korkunun bu denli büyüğüyle karşı karşıya gelmiştim.

"Yorgunum amca."

Klasik bahanelerimden birini sundum. Lâkin bu defa inandırıcı gelen hiçbir yanım yoktu. Öyle ki Berk hemen söze atıldı.

"İşin gün geçtikçe uzun bir hâl alıyor. Saat onda eve gelmek ne demek?"

Bu yirmi üç yaşında, kendini bir halt zanneden kuzenimdi. Kestiği ahkâmlara alışmış olsam da, çoğu zaman sinirlerimi bozmayı başarıyordu.

"Ben varken hesap sormak sana kalmadı."

Neyse ki amcam ağzının payını verdi. Ellerimi yıkamak için banyoya girdiğimde, yengemin arkamdan söylendiğini duydum. Onun için huzursuzluğun karşılığıydım. Amcamın ikisi kız olmak üzere üç çocuğu vardı. Beril ve Sude yirmi bir yaşında çift yumurta ikizleriydi. Aralarında bir benzerlik olduğu söylenemezdi. Bir de ağabeyleri Berk vardı. Neriman yengem için dünya bir yana oğlu bir yanaydı. Diğerleri de kızı olduğu için bu evde istenilmeyen sadece ben oluyordum. Defalarca kez çekip gitmeyi denediğim hâlde, amcamın prangalarına takıldım. Babamın emanetiydim ve beni gözünün önünden ayırmamak konusunda kararlıydı.

Kendi aileme gelecek olursam, annemi hiç bilmiyorum. Ben altı aylıkken, bizi terk etmiş. Sonra da yeni okula başladığım sırada, babama ölüm haberi gelmiş. O an hiçbir şey hissetmedim. On sekiz yaşına kadar babamın yanında büyüdüm. Annemin eksikliğini gerçekten hissettiğim bir an bile olmadı. Hiç tanımadığım birinin eksikliği nasıl hissedilir, onu da bilmiyorum. Babam başarılı bir yunus eğitmeniydi. Bu yüzden adımı da o vermiş. Yokluğunda artık ismim boş geliyor. Onun sesinden duymadığım Delfin ismi, artık epey manasız geliyor. Doğrusu babamı da ironik bir şekilde kaybettim. Yunus eğitmeni olan birinin, denizde boğulması tuhaf bir durumdu. Ama kadere inan bir insandım. Ben de bale eğitmeniydim ve yapacağım yanlış bir harekette ölmeyeceğimin garantisi yoktu. Ecelin tuhaf anlarda yakaladığı bir aile genetiğine sahiptim.