Hello!!
Una sa lahat, walang kwenta tong chapter na to. Maiksi kasi pero this is really is it!! Hahahaha.. Pasensya na kung laging emo. Ee wala eh, ganun ang buhay ni eka. Tsaka ayun.. Pagtyagaan niyo to ah? Me is sick kaya ganito..PFFFT! Who cares? -__- Uyyy!! Sobrang thanks sa mga nagbabasa ha? Kahit bilang ko kayo sa sampung daliri ko, masaya na ko. Hahaha. Atleast may pumansin sa mga lumalabas sa utak ko..
Kung binabasa mo tong book two, ibig sabihin nabasa mo yung book one! Favor naman.. Kung di ka nagcocomment nun, Pacomment naman sa epilogue :"> Just tell me kung anong feel niyo sa book one. Sige na.. PLEEEEEAASE :) Pero kung ayaw niiyo, Okay lang.. Ayun. SAlamat ulit sa pagbasa.. Love love love <3 -IAlwaysWill.
____________
Nakalabas na nga ko ng hospital pero ayaw naman ako palabasin ni kuya ng bahay. Nakalabas ako sa isang beses pero kasama ko sya. Naggrocery lang kami..
-Kuya, kailan mo ba ko palalabasin ng bahay?
Nagluluto kami ni kuya nun eh, tapos napasimangot sya.
-Ilang beses na natin tong pinagusapan eri diba?
-Ilang beses na nnga pero hindi ko pa rin maintindihan. Wala namang sinabi yung doctor na bawal ah? Wala akong maalala na sinabi yun ng doctor kuya!
Naiiyak na ko pero pinigilan ko na agad bago pa lumabas yung luha ko. kahit halata namang nasasaktan ako sa mga nangyayari sa buhay ko, Gusto kong ipakita kay kuya ayoko ng masaktan ulit sya. Ayoko ng masaktan pa sya ng dahil sakin.
-Eri naman, Wag ka nang makulit!! Hindi ka lalabas!
Ayoko syang saktan pero hindi ko na napigilan yung sarili ko.
-HANGGANG KKAILANG MO AKO IKUKULONG DITO KUYA!!! HANGGANG KAILAN MAGIGING GANITO YUNG BUHAY KO!!!
hindi sumagot si kuya, tumulo na yung luha ko pero pinunasan ko agad bago pa makita ni kuya,. Pero lagi naman eh, kahit anong punas ko, tulo lang sya ng tulo.. Ayoko ng ganito,
Masakit..
Feeling ko nilayo na ko ni kuya sa mundo ko. Feeling ko lahat na lang ng meron ako dati, nawala na ngayon. Gusto ko lang namang lumabas. Gusto ko lang namang makita sila.. Yung mga kaibigan ko, Gusto ko silang makasama ulit. Gusto kong makausap si kiko.. Sya lang naman nakakaintindi sa nararamdaman ko.. Sya lang makakapagpatahan sakin. Sya lang makakapagpaliwanag sakin ng lahat ng hindi ako nasasaktan..
Gusto kong lumabas kasi gusto ko na syang makita. Alam ko hinihintay ako ni fem, Alam ko araw araw yun naghihintay. Sobrang miss ko n sya. Gusto ko lang naman syang makita. Gusto ko syang mayakap, gusto ko syang makasama.. Gusto kong iparamdam sa kanya na sobrang mahal na mahal ko na sya at hinding hindi ko na sya iiwanan. Pero bakit ganito?
