Living with the Gangster

Chapter 39

Third's POV.

" Tito, I think she need time to accept the truth... Lilipas ang panahon at alam kong mapapatawad ka nya. Kilala ko po si Jennie. Alam ko pong mabait syang bata".

" Alam ko, Third. Sana na lang wag lumaki ang galit nya sakin. Nahihirapan na ako sa sitwasyon naming mag ama. Mahal na mahal ko ang anak ko".

" Alam ko po yun... Wag po kayong mag alala. Kakausapin ko po sya kapag wala na syang galit na nararamdaman ngayon. Sige po, aalis na po kami".

" Alagaan mo sya Third..." Tumango ako bilang sagot.

~~~

" Jennie? Ayos ka lang?" Putol ko sa katahimikan.

" Third. Wag mo akong tanungin ng ganyan. Alam mo ang nararamdaman ko". Hindi ako sumagot sa sinabi nya. She's right. Alam ko lahat ng pinag daayan nya, kaya hindi ko rin masisi si Jennie kung bakit ganoon na lang ang galit nya kay Tito. " Anong bang mali sakin? Ano bang kasalanan ko? Ganoon ba kalaki ang kasalanan ko kaya ako nag kaka ganito? Kasi sobrang sakit na..."

Hinawakan ko ang isang kamay nya at hinalikan. " Wala kang kasalanan. Alam mo yan. Jennie. Mahal ka ng tatay mo at mahalaga ka sa kanya. Mabuti ka nga ehh, may tatay pa. Kaya dapat hindi mo sinasayang ang mga pag kakataon na ganito".

" Masisisi mo ba ako?" Tanong nya sakin. Dahan dahan akong umiling.
" Ang galing diba? Yung tatay ko naging tatay-tatayan mo"

" Jennie, don't say that..."

" No, it's okay... Hindi lang talaga ako maka paniwala... Alam mo bang ang hirap hirap na walang kinalakihan na magulang?"

" Alam ko..."

" Maybe you know that, Third". Sabi nya habang hindi naka tingin sakin  "Araw araw kong tinatanong kung ano bang meron sakin bakit wala akong mga magulang? Hindi ba ako sapat para hindi mag karoon ng magulang? Namatay ang mama ko at iniwan kami ng papa ko dahil lang sa pesteng dahilan nya! Gusto nya kaming protektahan pero hindi nya ba alam na sobrang hirap ng pinag daanan namin noon ng mama ko. Alam ko yun kahit hindi ko naka piling ang mama ko... Araw-araw pinapamukha ng tita ko na wala akong parte sa pamilya nila..."

" Don't say that... Kahit ako wala akong magulang---"

" Pero may nag aruga sayo..." Putol nya sa sasabihin ko. Nag pakawala ako mg malalim na hininga. Hanggang sa maka uwi kami ay walang kaming imikan ni Jennie.

~~~

" Alright. I'm on my way". Putol ko sa tawag agad akong nag ayos at pumunta muna sa kuwarto ni Jennie. Mahimbing syang natutulog at halatang kakagaling nya lang sa pag iyak.

" I'm sorry, this is all my fault..." Hinalikan ko sya sa noo bago umalis at nag uwan na rin ako ng note kung sakaling hanapin nya ako.

" Wala nga akong aaminin! Ang kulit nyo!" Napapikit ako sa pag sigaw nya. Nahuli ng mga tauhan namin ang isa sa mga tauhan ng mag pinsan. Puro sugat na sya sa mukha nya at pasa.

" Alright... Wala kang aaminin?" Agad kong kinuha ang baril ni Terrence at itinutok sa kanya.

" Wag! Maawa ka sakin!"

" Bro, relax..." Banggit ni Kurt.

" You know what... Mabait ako sa mabait sakin. But believe me... I can be a beast what ever I want..." Bulong ko sa kanya.

" Maawa kayo... Wala akong aaminin talaga..."

" One..." Pag bilang ko.

" Wala talaga!"

" Two..."

" Ito na. Aaminin na talaga ako! Alisin mo lang yan". Sabi nya pero kinasa ko ang baril para mas lalo syang matakot. " Hindi namin balak idamay si Jennie!"

" Imposible!" Sagot ko.

" Totoo yun! May nakilala silang stalker ni Jennie!"

" Stalker ni Jennie?" Sabi ni Terrence.

" What do you mean?" Tanong ko sa kanya.

" Totoo yun! May nakilala silang stalker ni Jennie. At yung babaeng yun, gusto nya rin mawala si Jennie dahil gusto nyang maging si Jennie... At naki pag sabwatan sya samin kapalit ng pag paparetoke ng mukha nya... Totoo lahat ng sinasabi ko. Ayaw madamay ni Johnny si Jennie dahil may gusto sya kay Jennie".

Huminga ako ng malalim at binigay kay Terrence ang baril. This is not happening. Nag kulang ako sa pag babantay kay Jennie. I didn't know may stalker pa sya.

" Kakampi ka ba samin o papatayin na lang kita?" Tanong ko sa kanya kaya nanalaki ang mata nya.

" Kakampi ako... Basta wag nyo lang akong patayin". Nag lakad ako papalayo. Kailangan malaman ni tito ito.

~~~

Pag kauwi ko ng bahay ay naabutan ko si Jennie na nag susuklay ng buhok.

" Jennie..."

" Gusto ko ng umuwi? Kailan ba tayo uuwi?" Tanong nya sakin. She's cold.

" Uhmmm... Jennie, please..."

" Look, Third. Hindi ko alam kung magagalit ako sayo. Pero na realize ko na lahat lahat, na ang dating buhay ko. Hindi na mababalik yun... Lalo na ngayon... Lalo na ngayon na ang laki na ng pinag bago..." Now she is crying. Right in front of me. Agad ko syang niyakap.

" We can still fix this..." Bulong ko.

" Sana nga..."

A/N

Watsup guys! Hehehehe! Should I continue this story or nah? Napapansin ko kasi na parang nagiging busy na ako lately dahil sa family ko. Napapansin ko din na parang laging na akong late mag update. Should I continue Third's Story? Give me a answer please...