is it worth?

#49# verteld

Pov Diana

Het begint steeds harder te regenen. Ik ben helemaal nat. Maar ik ben er bijna. Ik steek de straat over en stop voor een flat. Het is niet zomaar een flat. Nee het is mijn oude flat. Ik hoop dat Dylan daar nog woont. Anders kan ik echt nergens heen.

Ik bel aan. Afwachtend kijk ik naar de brievenbussen. Ik bel nog een keer aan. Maar niemand doet open. Nu ben ik mijn hoop echt verloren.

" Hey!" ik kijk naar waar het geluid vandaan komt.

Ik kijk naar boven. " Dylan?" roep ik terug. " Diana!, kom snel binnen" de deur beneden gaat open. Ik voel me toch opgelucht. Ik neem de lift naar boven.

Daar staat hij. Met zijn baardje. Hij spreid zijn armen open. " waar was je" het klonk niet als een vraag maar als een opluchting. " ik heb je zo gemist" fluistert hij in mijn oor. Ik geef hem nog een steviger knuffel. Ik wou dat ik hem nooit hoefde los te laten. Ik had liever James maar hij druk bezig met zijn vriendin.

" ik pak een handdoek voor je en dan kan je een douch nemen. Daarna vertel je me alles" ik knik. " dankje" zeg ik zachtjes

Als ik gedoucht heb loop ik zijn woonkamer binnen. Hij heeft al thee klaar gezet.

Hij klopt op de bank als gebaar dat ik naast hem moet gaan zitten. " dus vertel" ik neem de dampende thee in mijn hand. " het begon allemaal toen ik hier naartoe verhuisde" ik zucht diep en hij kijkt me afwachtend aan.

" ik en James hadden een relatie, maar die werd steeds onderbroken door mijn moeder en zijn vader.

Daarom was hij zo beschermd" ik veeg mijn tranen onopgemerkt weg. " toen was ik het zat en ben ik voor twee jaar vertrokken naar mijn tante. We zouden op elkaar wachten. Maar toen ik terug kwam-" ik kan mijn zin niet afmaken omdat hij me in een knuffel trekt. " shhtt... Ik weet het al. Je mag huilen" ik schud in zijn nek. " nee ik ga niet voor hem huilen. Als hij gelukkig is met Gina dan hou ik hem niet tegen. Zoals hij tegen mij zei: ' ik ben veder gegaan met mijn leven '. Dat ga ik ook doen." zeg ik zelf verzekerd. " wauw je bent mooier en sterker geworden" lacht hij. " dankje zou ik-" " ja tuurlijk. Ik heb nog wel een slaapplek" alsof hij mijn gedachtes kan lezen.

" nou als je iets nodig hebt dan ben ik hier een kamer veder op" hij heeft alles netjes klaar gelegde. " Dankje Dylan" fluister ik zacht. Hij knikt en laat me alleen.

Langzaam sluit ik mijn ogen en laat de beelden spelen in mijn hoofd van mijne teleurstellende dag.

.........

" Waar is ze!" hoor ik iemand gillen. Ik wrijf in mijn ogen om de slaap uit mijn ogen te halen.

" Weet ik veel ik heb haar al heel lang niet gezien!" dat klinkt als Dylan. " Ik weet dat ze hier is!" ik ga snel onder mijn dekens liggen als ik voetstappen hoor.

Mijn kamer deur gaat met een keiharde klap open. " wie is dat!" ik hou mijn adem in. " James ga weg, het is .... Mijn moeder" op dat moment moet ik niezen. Shit, ik heb mezelf verraden.

" ik herken die niezen wel. Ze is hier!" de dekens worden van me af getrokken. Ik ril van de kou en van de angst.

" Di, wat doe je hier?" vraagt James verbaasd. " nou ik heb geen slaap plek. En dit was mijn laatste optie" het kwam heel zacht eruit . In mijn hoofd had ik alles al gepland hoe ik de woorden met woede zou zeggen.

" je kon dat gewoon tegen me zeggen" " dat kon niet want mijn moeder zei gelijk dat ik moest oprotten" roep ik. Hij kijkt Dylan boos aan.

" heeft hij jou wat aangedaan" ik sta op en kijk James heel boos aan.

" Jij flikker, hoe durf je. Hij is degene die mijn nu helpt en waarom zou je zorgen maken om mij. Ik ben toch niets van jou. Ga veder met je lezen zoals je zei en laat me met rust" ik duw hem ruw aan de kant en loop naar de toilet.

Ik moest heel nodig. Ik hoor een deur deur vallen. Ik hoop dat hij weg is. Maar er gaat een vraag door mijn hoofd heen.

' waarom maak je zorgen!' waarom maakt hij zich zorgen over mij. Ik ben toch niets van hem.

------------

Hey. Hier is een hoofdstuk. Ik heb het druk met school. Ik heb deze hele week bijna niet op wattpad gezeten. Maar ja. Het spijt me.

Comment en vote. Sorry dat het zo kort is.

-----------------