Yirmi bir yaşındaki Rosé başına gelen trajediler yüzünden içinde bulunmak zorunda kaldığı hayatı reddedince ilk bulduğu uçak biletiyle Amerika'ya gider ve sonu olmayan, varış noktasını kendisinin bile bilmediği bir otobüs yolculuğuna çıkar.
Çıktığı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
&
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkese merhabalar.
Bölüme geçmeden önce bana ayırabileceğiniz birkaç dakikanız varsa eğer hikaye ile alakalı olarak size birkaç tane soru sormak istiyorum.
Öncelikle sizce hikaye nasıl, nasıl gidiyor, devam etmeli miyim?
Sonrasında ise konuyu nasıl buluyorsunuz, okurken sıkılıyor musunuz? Değiştirmemi istediğiniz veya söyle yazsan daha güzel olur dediğiniz bir kısım var mı?
Şimdiden vakit ayırıp bu soruları cevaplayan herkese çok teşekkür ediyor ve daha fazla uzatmadan sizi bölümle baş başa bırakıyorum 💕
Keyifli okumalar.
➰
Ertesi sabah otobüsün içine dolan güneş ışığıyla uyandım. Kafamı yasladığım camdan kaldırıp manzara değişmiş mi diye şöyle bir etrafa göz attığımda her şeyin hala aynı olduğunu gördüm. Hala Wyoming'e giden tarlalarla dolu yolda devam ediyorduk.
Arkamdan yayılan müzik sesi beni o tarafa doğru döndürdüğünde Jungkook'un uyuyor olacağını tahmin ettim ancak o aksine bakışlarını üzerime dikmiş bir şekilde "Ben sana söylemiştim" der gibi gülümsüyordu. Geçen geceki müzikten rahatsız olma meselesine atıfta bulunduğu barizdi.
Ona gözlerimi devirerek karşılık vermekle yetindiğimde ayaklarımı yanımdaki koltuğa daha da fazla uzattım ve rahat bir pozisyon aldım.
Bu hareketimle birlikte dün gece onu yanımdan resmen kovarcasına yolladığım an aklıma gelince gülümsemeden edememiştim.
Ona kibarca yerine geçmesini istediğimi, uyumak için iki koltuğu birden kullandığımı söylediğimde tanrıya şükürler olsun ki hiç üstelemeden kabul etmiş ve usulca kendi yerine geçmişti.
Yerimde kıpırdanıp tekrar uykuya dalmaya çalışacağım an otobüsün içinde şoförün yaptığı anons duyuldu. Yaklaşık beş dakika sonra yarım saatlik bir mola vereceğimizden ve otobüsün geç kalanları beklemeyeceğinden bahsediyordu.
