Yirmi bir yaşındaki Rosé başına gelen trajediler yüzünden içinde bulunmak zorunda kaldığı hayatı reddedince ilk bulduğu uçak biletiyle Amerika'ya gider ve sonu olmayan, varış noktasını kendisinin bile bilmediği bir otobüs yolculuğuna çıkar.
Çıktığı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
&
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
➰
Walmart'tan çıkar çıkmaz neyse ki fazla yorulmadan birkaç kilometre ötede bir motel bulmuş ve geceyi burda geçirmeye karar vermiştik.
Arabayı motelin parkına koyar koymaz eşyalarımızı alıp kaydımızı yaptırmış ve daha fazla beklemeden her zamanki gibi yan yana olarak seçtiğimiz odalarımıza çıkmıştık.
Bu sefer ücretin tamamını Jungkook'un ödemesine izin vermemiş, kendi odamın parasını ben ödemiştim. En ezından artık bu konuda içim rahattı.
Jungkook kendi eşyalarını odasına bırakır bırakmaz benim odama gelmiş ve tıpkı diğer motelde yaptığı gibi pencereleri ve havalandırmaları tek tek kontrol etmişti.
Benim rahatımı veya güvenliğimi bu kadar önemsiyor olması artık istemsizce hoşuma gitmeye başlamıştı.
"Her şey tamam gibi gözüküyor."
Onu başımı sallayarak onayladıktan sonra yatağın üzerinde serili olan sarı renkli ve oldukça pis görünen yatak örtüsü kaldırıp yere bıraktığımda o da televizyonun karşısındaki tekli koltuklardan birine oturmuş ve sessizce beni izliyordu.
Sallana sallana büyük bir yorgunlukla yatağın ayak ucuna oturup telefonumu açarak Lisa'dan gelmiş olan onlarca mesajı büyük bir sabırla okumaya başladığımda odadaki garip sessizliği bozan taraf o olmuştu.
"Buraya bazı şeyleri arkanda bırakmak, iyileşmek ve yeni bir sayfa açmak için geldiğini söylemiştin." Dediğinde başımı kaldırıp bakışlarımızı buluşturdum.
Yüzünde her zamankinden daha meraklı bir ifade dolanırken kaşlarını çatmış ne cevap vereceğimi bekliyordu.
Bakışlarım oturduğu rahat pozisyon yüzünden karnının üzerinde birbirine kenetlediği ellerine doğru yöneldiğinde bir an için ne söyleyeceğimi bilememiştim.
Açıkçası tüm bunları ona anlatmak istemememin tek nedeni sadece tekrar incinmekten korkmam değildi. Bu, birilerini kaybeden herkesin yaşadığı ve eninde sonunda atlatılabilen oldukça doğal bir safhaydı.
