Yirmi bir yaşındaki Rosé başına gelen trajediler yüzünden içinde bulunmak zorunda kaldığı hayatı reddedince ilk bulduğu uçak biletiyle Amerika'ya gider ve sonu olmayan, varış noktasını kendisinin bile bilmediği bir otobüs yolculuğuna çıkar.
Çıktığı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
&
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
➰
"Acı, acıdır güzelim." Diye mırıldandığında ne zaman bana güzelim dese olduğu gibi yine söylediklerinin içinde en çok dikkatimi çeken bu kelime olmuştu.
Bana neden böyle sesleniyordu bilmiyordum ama yinede hoşuma gittiği gerçeğini inkar edemezdim.
"Farklı sorunlar yaşıyoruz diye, birinin problemi diğerinden daha sarsıcı diye o kişinin daha çok acı çekmesi gerekmez."
Bu sözleri bana hitaben söylediğini biliyordum ancak içinde bir yerlerde, aynı zamanda tüm bu söylediklerini kendine kabul ettirmeye çalışıyor gibiydi. Demek ki onunda hala kabullenemediği bazı şeyler vardı.
Hafif esen rüzgar saçlarımı yüzüme getirdiğinde öfleyerek saçlarımı geriye ittirdim ve görüş açımın bozulmasına izin vermeden Jungkook'a odaklanmaya çalıştım.
Ancak şu koskoca dünyada benimle inatlaşmayan bir tek rüzgar kalmış gibi birkaç saniye bile geçmeden üstünkörü kulağımın arkasına sıkıştırdığım saçları yeniden yüzüme doğru savurmuştu.
Asla uslanmak bilmeyen tutamlarımı bir kez daha sakinleştirmek için elimi saçlarıma götüreceğim sırada Jungkook beni durdurarak engel oldu ve bir eliyle bileğimi tutarken diğer eliyle de saçlarıma doğru uzandı.
Ben daha ne yapmaya çalıştığını anlayamadan o nazik hareketlerle hırçın tutamları kulağımın arkasına sıkıştırmayı başardığında yüzüme değen sıcak teni yüzünden titrememek için zor tutmuştum kendimi.
Derin bakışları, adeta içime işlerken sadece bir anlığına, çok kısa bir anlığına dünya üzerinde ondan başka düşünebileceğim hiçbir şey yokmuş gibi gelmişti.
Ancak elleri saçlarımdan ayrılır ayrılmaz yokluğu yüzünden feryat eden hücrelerime yenik düşmemek için hemen kendimi toparlamak ve derin bir nefes almak zorunda kalmıştım.
"Seni bu kadar yaralayan şey ne?" Diyerek yeniden konuşmaya başladığında bakışlarımı kaçırdım. "Ailen mi? Ya da eski bir ilişkin felan mı?"
