Yirmi bir yaşındaki Rosé başına gelen trajediler yüzünden içinde bulunmak zorunda kaldığı hayatı reddedince ilk bulduğu uçak biletiyle Amerika'ya gider ve sonu olmayan, varış noktasını kendisinin bile bilmediği bir otobüs yolculuğuna çıkar.
Çıktığı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
&
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
➰
Olabildiğince sessiz olmaya çalışarak adımlarımı yavaşlatıp odanın kapısını araladığımda küçük adımlarla içeri girip Jungkook'un yatağın üzerinde uzanan bedeni görüş açıma girene kadar ilerledim ve onu görür görmez olduğum yerde kalakaldım.
Hemen yan tarafımda duran çift kapaklı dolaba yaslanıp kollarımı birbirine dolarken bakışlarımı bir an için bile ondan ayıramadım.
Arkası dönük olduğu için uyuyor muydu bilemiyordum ancak öyle değilse bile hiç bir şekilde hareket etmeden öylece uzandığı için onu rahatsız etmek istemiyordum.
Güneşlikler tamamen açılmıştı, ay ışığı odayı dolduruyor, Jungkook'un yorgun bedenini grimsi bir sis tabakası halinde sarmalıyordu.
Öğlen küçük kardeşi Asher aramıştı ve anladığım kadarıyla babasının durumunun iyi olmadığını, belkide son zamanlarını geçirdiğini söylemiş ve karşılık olarak alacağı cevabı adı gibi bilse bile yinede Jungkook'u hastaneye çağırmıştı.
Ancak Jungkook tabikide öncesinde de yaptığı gibi teklifini reddetmişti. Sonrasında ise ne benimle ne de Taehyung'la hiçbir şey konuşmadan kendini odaya kapatmış ve sadece yalnız kalmak istediğini söylemişti.
Tanrım, onu bu halde izlerken kalbim parçalanıyordu.
Sevdiğin birini kaybetmenin, kaybetmek üzere olmanın ne kadar ağır bir yük olduğunu çok iyi biliyordum. Ne kadar acı verdiğini, onu kurtarmak için elinden hiçbir şey gelmemesinin ne kadar kötü hissettirdiğini...
Kaburgalarının arasında kıyamet kopsa dahi seni kimsenin duyamayacağını, kimsenin yardım edemeyeceğini bilmenin o acı verici ağırlığını biliyordum.
Kelimelerle anlatılamayacak kadar berbat bir durumdu bu.
Zihnimde başıboş bir şekilde süzülüp duran onca düşünceye rağmen aklıma gelen ilk fikirle birlikte yatağa doğru yaklaşıp sessizce hareket etmeye özen göstererek yanına uzandığımda o an için tek yapmak istediğim şey onu yalnız olmadığına, tüm bu acıları tek başına yüklenmek zorunda olmadığına inandırmak istememdi.
