Yirmi bir yaşındaki Rosé başına gelen trajediler yüzünden içinde bulunmak zorunda kaldığı hayatı reddedince ilk bulduğu uçak biletiyle Amerika'ya gider ve sonu olmayan, varış noktasını kendisinin bile bilmediği bir otobüs yolculuğuna çıkar.
Çıktığı...
Herkese merhabalar. Gördüğünüz üzere an itibariyle kapağımızı değiştirmiş bulunmaktayım. Sizce nasıl olmuş? Beğendiniz mi yoksa eskisi daha mı iyiydi?
Lütfen oy vermeyi ve bölüm hakkında, hikayenin gidişatı hakkında düşüncelerinizi belirtmeyi unutmayın. Umarım beğeneceğiniz, okuduğunuza değecek bir bölüm yazabilmişimdir. Bir sonraki bölümde görüşmek üzere, keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
&
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
➰
Tıpkı Jungkook'un dediği gibi eve gidip sadece 15 dakika içerisinde yaptığımız hazırlığın ardından yola çıkmamızın üzerinden neredeyse dört saat geçmişti.
Yaslandığım koltuktan arka koltuğun üzerinde dağınık bir halde duran çantalarımıza ve Jungkook'un büyük bir özenle yerleştirdiği gitarına bakmayı bırakıp yeniden ona doğru döndüm.
Otoyol girişine kadar sessiz geçen yolculuğumuz Jungkook'un gaza basması ve 87 numaralı yolda ilerlemeye başlamasıyla devam etti.
Tüm bu sessizliğin içerisinde onun araba kullanışını, hızlanıp diğer sürücüleri geçerken bile ne kadar rahat olduğunu izlemek garip bir şekilde hoşuma gidiyordu. Yaslandığı koltuktaki pozisyonu adeta bir cesaret gösterisini yansıtırken boşta kalan kolunu camdan dışarıya sarkıtmıştı.
Arabalar arasında zikzaklar çizerken ve elleri direksiyonunun üzerinde rahatça hareket ederken neredeyse dakikada bir kaslı kollarına ve dövmelerine bakarken buluyordum kendimi.
Açıkça söylemek gerekirse, şu anda utanmaz bir şekilde resmen bu fırsattan istifade ediyordum. Tanrı aşkına, zaten başka ne yapabilirdim ki?
Bana sunduğu bu görsel şöleni reddedemeyecek kadar uzun bir yolculuğa çıkmışken ne ondan başka konuşabileceğim biri ne de gecenin bu karanlığında dikkatimi dağıtabileceğim başka herhangi bir şey yoktu.
