Yirmi bir yaşındaki Rosé başına gelen trajediler yüzünden içinde bulunmak zorunda kaldığı hayatı reddedince ilk bulduğu uçak biletiyle Amerika'ya gider ve sonu olmayan, varış noktasını kendisinin bile bilmediği bir otobüs yolculuğuna çıkar.
Çıktığı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
&
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
➰
"Rosie, bir o yana bir bu yana dolaşıp durmayı bırakır mısın lütfen? Başımı döndürüyorsun."
Lalisa kollarını birbirine dolayıp arkasına yaslanarak söylendiğinde adımlarımı durdurdum ve ona doğru dönüp kaşlarımı çattım.
"Neden burdasın Lalisa? Söylesene, beni nasıl buldun?"
Lisa'nın tereddütlü bakışları benimkilerden ayrılıp hemen çaprazındaki tekli koltukta oturan Jungkook'u bulduğunda kaşlarım sanki mümkünmüşcesine daha da çok çatıldı. Tanrı aşkına, neler dönüyordu burada?
"Pekâlâ. Her şeyi en baştan anlatacağım." Endişeli sesi sessiz salonda yankı bulduğunda kollarımı birbirine doladım ve sakinleşmek adına derin bir nefes alıp yemek masasına yaslandım.
Bar'da onu ve Taehyung'u yan yana gördükten sonra adeta şoka girmiş, hiçbir tepki verememiştim. Sonrasında ise her şey çok ani gelişmiş, Jungkook daha uygun ve mütemadiyen daha sessiz bir yerde konuşmamızın daha iyi olacağını söyleyerek bizi Taehyung'un evine getirmişti.
Şimdi de burdaydık. Bende dahil hepimizin aklında sadece Lalisa'nın cevaplayabileceği onlarca soru işareti vardı. Ancak o geldiğinden beri konuşmuyor, sanki söyleyeceği şey her ne ise söylemekten, anlatmaktan çekiniyor gibiydi.
"Aynen yolda söylediğim gibi, dün gece sabaha karşı New Orleans'a indiğimde nerede olduğunu öğrenebilmek için seni aradım ancak telefonunu isminin Jungkook olduğunu öğrendiğim bu adam açtı."
Bakışlarım istemsizce Jungkook'a doğru döndüğünde hiçbir şey söylemeden, sadece kafasını sallayarak onayladı Lisa'yı.
Sanırım gecenin bir köründe beni uyandırıp en yakın arkadaşımın bu ani ziyareti için endişelenmemi istememiş, sonrasında ise Lisa dinlendikten sonra görüşmemizin daha mantıklı olacağını düşünmüştü.
Tanrım... Gerçektende şu anda hiçbir şeyden haberi olmayan tek kişi benmişim gibi hissetmeden edemez olmuştum. Ve bu his gerçektende berbattı.
