Yirmi bir yaşındaki Rosé başına gelen trajediler yüzünden içinde bulunmak zorunda kaldığı hayatı reddedince ilk bulduğu uçak biletiyle Amerika'ya gider ve sonu olmayan, varış noktasını kendisinin bile bilmediği bir otobüs yolculuğuna çıkar.
Çıktığı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
&
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
➰
Odamın kapısı çalındığında sızlanarak gözlerimi araladım. Parlak gün ışığı perdedeki küçük bir aralıktan içeri girip yüzüme düşmüştü.
Işıktan bir vampir gibi korkup diğer tarafıma döndüğümde kapının dışından Taehyung'un kalın sesi duyuldu. Kahvaltının hazır olduğunu söylüyordu.
Beni uyandırmaya neden Jungkook'un değilde onun geldiği sorgulamayı bir kenara bıraktım ve başımdaki ağrının şiddeti yüzünden söylenerek yatakta doğruldum.
Nasıl buraya geldiğim konusunda hiçbir fikrim yoktu. En son Jungkook'un beni küvetin içinde tek başıma bırakıp gitmesinden yarım saat sonra ağlamaktan bitap düşmüş bir halde uyuyakaldığımı hatırlıyordum.
Üzerimde dün gece ıslanan iç çamaşırlarım ve pijamalarım vardı. Beni yatağa o taşımış, iç çamaşırlarımı değiştirmese bile rahat uyuyabilmem için pijamalarımı giydirmiş olmalıydı.
Aman ne büyük bir nezaket örneği.
Yataktan doğrulup ayaklarımı sallandırdığımda baş ucumdaki komodinin üzerinde bir su bardağı ve ağrı kesici olduğunu düşündüğüm bir tablet hap buldum.
Ancak bu duruma mutlu olmak yerine gözlerimi devirmeden edemedim. Beni o hale düşüren kendisi değilmiş gibi bir de sanki çok önemsiyormuş gibi davranmasına sinir olmuştum.
Yataktan kalkıp valizime doğru ilerlerken Taehyung'a yaklaşık 10 dakika içerisinde aşağı ineceğimi söyledikten sonra önce nemli pijamalarımdan daha sonrada dün geceden kalma iç çamaşırlarımdan kurtuldum ve kısa bir duşa aldım.
Duşun ardından da üzerimi giyindim ve saçlarımı tarayıp üstünkörü bir şekilde kuruttuktan sonra nihayet odadan çıkabildim.
Bugün kendimi çok yorgun hissediyordum. Üzerimde taşımaktan yorulduğum koca bir yük vardı sanki.
Ve bu yük yüzünden nefes alışıma kadar her hareketim ağır çekimde gerçekleşiyor gibiydi.
Merdivenlerden yavaş yavaş inip salona geçtiğimde Jungkook ve Taehyung her ne konuşuyorlarsa beni görünce sustular ve sanki hiçbir şey olmamış gibi kahvaltı yapmaya devam ettiler.
