I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

18~

*POV Generaal*

Ik zat aan mijn bureau met mijn blik gericht naar de muur. Ik was gefrustreerd. Al mijn soldaten gingen eraan. 
We hadden bijna iemand. Het maakte niet uit wie want wie weet, het zouden hun kunnen wezen.
Die kinderen. Ookal waren er maar twee. 
Ik grinnikte kort. We weten waar ze zich bevinden. We weten van de grot, we weten van de vallen. 
Mij hand reikte naar een pen en ik drukte die tegen een papier aan. 
Ik schreef een brief naar de andere kant. Op dit moment bevinden we in het rijk 'Hapone'. Ik vond die namen nooit al te leuk. En ik ben ook geen fan van mysteries. Maar dit nieuwtje liet me anders denken. We hebben ze bijna te pakken. 
Ik schreef dat we 2 verdachten hebben gezien en bezig zijn om ze te pakken. Ik doe het in een envelop en druk een stempel op.
"KAREL!" een paar seconde erna komt Karel binnenstromen. "Ja meneer?"
"Geef deze door aan de boodschapper en zeg tegen hem dat dit naar het rijk Jokarick." Karel knikte, pakte het brief en liep daarna mijn kamer uit. 
De tikkende klok echode in mijn oor en ik verdiepte in mijn gedachtes. 
Het was zo ver van ons maar god hielp ons. Al dat bidden was voor niks. We hebben ze bijna.
En daarna kunnen we de vrede weer terugbrengen. Dan is alles weer zoals 't is. Want zo moest het zijn.
De echte opvolgers moeten er zijn en geen neppe-lingen. Geen aristocraten waar het alleen om geld gaat. Nee we hebben hùn nodig. 
Er verscheen een glimlach op mijn gezicht die er al jaren niet meer was. Ik had geen reden om te glimlachen. Er was en is alleen maar oorlogen. En al dat gezeur van bang zijn en geen kennis hebben om hun kind als leider te noemen. 
Ze geven niks om het vrede. Egoïstische mensen, dat zijn ze. 
Maar dat maakt niks meer uit. We hebben hun kinderen bijna te maken. En daarna kunnen ze nergens meer naar toe. 

Het is maar een vraag of de kinderen 't willen. Of ze überhaupt weten wat er allemaal aan de hand is. 
Ik schrok uit mijn gedachten wanneer er iemand naar binnen rende. Nee, het waren er meer. 
"Het is onbeleefd om zo-."
"WE HEBBEN 2 LICHAMEN GEVONDEN!" Ik fronste, niet begrijpend wat ze bedoelden. 
"Thomas, we hebben veel lichamen gevonden. Zijn deze bijzonder?"
"HET ZIJN DE OUDERS VAN DE OPVOLGER!" schreeuwden ze door elkaar heen. Ik kreeg kippenvel en een rilling ging langs mijn lichaam. 
Mijn ogen vergroten en ik ging met een ruk rechtop staan. Mijn gedachtes waren in chaos. 
Is dit slecht of goed nieuws?