I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

3 ~

*POV Hope*

Een ongemakkelijke stilte volgde. Ik probeerde oog contact te vermijden maar het lukte amper.
"Laten we ons voorstellen," zei het meisje. Ik keek op. Ze zag er vriendelijk uit en ik... vertrouwde haar?
"Ik ben Parel," sprak ze. "zeventien jaar. Dit is Jack, achttien en Lary, ook achttien." Ik knikte. Ze waren dus 1 tot 2 jaar ouder dan ik. "Wij en nog een paar andere verschuilen ons in een grot die zich in het grot bevind."
"Verschuilen?" Ik keek haar vragend aan. 
"We worden gezocht door die vieze Jokarick guys."
"Jack!" Parel wierp hem een strenge blik aan. Wie is Jokarick? En waarom worden ze gezocht? Ik wou het vragen, maar besloot het toch maar niet te doen. 
"En wat is jou naam?" vroeg Lary. Ik had een brok in mijn keel. Dit gaat allemaal zo snel...
"I-ik heet Hope en ik ben vandaag zestien geworden."
"Gefeliciteerd!" Parel klonk enthousiast, maar na het zien van mijn gezichtsuitdrukking keek ze bezorgd. Gefeliciteerd... Wanneer was het laatste keer dat ik dat woord hoorde?
"Waar zijn je ouders?" Vroeg Jack. Ik keek hem recht in de ogen aan. 
"Mijn ouders zijn dood- I-ik bedoel, ze zijn even weg en ik wacht op ze." Stilletjes keken ze me aan. Jack keek verward, Parel keek nog bezorgder en Lary... de zijne begreep ik niet. 
"Als je ouders dood zijn, hoe kunnen ze terugkomen?" Een rilling. 
"Ik was pas vier jaar, ik kon het ook verkeerd hebben gezien." Weer volgde er een stilte. 
"Wat willen jullie van me?" floepte ik eruit. Jack, die steeds heen en weer keek, richtte zijn blik naar mij. Parel ging wat rechter zitten. 
"We willen niks van je, maar ik zal even wat meer over ons vertellen." Ze glimlachte. "Naast ons zijn er nog andere mensen rond onze leeftijd. Het is een zware tijd voor ons allemaal. Wij komen allemaal bijeen om te leren vechten, verdedigen, beschermen en nog veel meer. We wonen samen, eten samen, proberen er voor elkaar te zijn wanneer het heel erg donker en eenzaam voelt." Ik knikte. Er zijn dus meer mensen dan ik gedacht had? Ik dacht altijd dat ik helemaal alleen was. 
"Wij gaan wel is door verlaten dorpjes langs, om te kijken of er iemand is die we moeten helpen. En toevallig zagen we een schaduw in jouw huis." Weer glimlachte ze. "Het is volledig jouw keuze, maar zou je niet eens met ons mee willen gaan?" 
Hier kwam het, de vraag. Ik had ze al binnen gelaten, met ze gepraat. Als ik met hen mee ga, betekend het dat ik de realiteit aan moet zien. Dat ik de belofte moet breken. Maar dan was ze niet meer alleen.Ik zou vrienden maken, ik zou misschien weer 'blij' kunnen zijn. De gedachte eraan maakte haar nieuwsgierig naar dat ene plek. Ik keek op, naar de drie hoopvolle gezichten.

Ik haalde diep adem en... 

___________________
Deel 3 herschreven :)