I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

82~

*POV Jack*

We lopen al twee dagen lang. 's Nachts zetten we de tenten op en gaat iedereen rusten
Behalve mij.
Hoe kan ik in vredesnaam rusten?
Elke dag gaat voorbij vol met angst. Ik weet dat ze nog leeft. Maar of ze goed behandeld wordt?
En de baby?
Ik vrees me dood. Misschien de andere ook maar niet zo erg als ik.

Al een tijdje hoor ik van verte onduidelijke geluiden. Soms vage voetstappen, soms wat geritsel. Maar ik denk er niet te lang over na.
Is vast iemand van onze mensen.
Maar er komen mensen naar me toe en fluisteren dat ze ook iets hoorden.
Ik hief mijn hand als teken dat iedereen moest stoppen.
"KOM ER NU UIT WIE JE OOK BENT," schreeuwde ik. Zoals verwacht kwam er niemand. Er volgde een stilte toen er een geluid kwam van een krakende tak. We draaiden ons om, pakten onze wapen en richtten ons naar waar het geluid vandaan kwam.
En er verscheen een gedaante. Daarna nog eentje. Nog eentje. En nog eentje.
Mensen keken op met grote ogen. Het was een leger van wel duizend man. Misschien zelfs meer dan dat wij het hadden.
En drie keer raden wie er vooraan stond.

De leider van Perlshaw. 

"Zo Jack, lang niet gezien."
"Ah rot toch op met die onzin," riep ik fel uit. "Vieze verrader!"
"Verrader?"
"Oh ja," zei Lary. "Ik vond het al vreemd dat we niks van jullie hoorden. Lafaards.."
"Daar zal je voor boeten," riep hij uit. Hij richtte zijn hand naar ons en de voorste rij van de leger rende naar ons toe.
Terwijl de voorste vochten fluisterde ik tegen de achterste dat ze een omweg moesten maken en Perlshaw in hun rug aanvallen. 
En zo ging het. Terwijl onze mannen de omweg namen vochten we hier tegen de leger van Perlshaw. De leider stond alleen toe te kijken.
Wat een lafbek. Leider zijn van iets en zelf niet meevechten. 

Het duurde al niet lang voordat er geschreeuw achter Perlshaw klonk. Dat werd is tijd, want de voorste waren al gewond en sommigen stonden op het punt om dood te gaan.
Hun zelf opgeofferd voor de toekomst..

De leider van Perlshaw keek angst naar achter. Hij had als enige een paard bij zich en wou vluchten. Maar hij kwam niet weg. Parel leerde sinds kleins af aan boogschieten en schoot de pijl op de voet van het paard. Het paard hinnikte en wanneer er ook op zijn andere voet werd geschoten viel hij om. De leider rolde op de grond en kreunde van de pijn. Met angstige ogen keek hij ons aan terwijl hij probeerde op te staan en op het punt stond om te rennen.
Maar hij botste tegen Xander aan. 
"Zo, en waar was jij van plan om heen te gaan?"
"A-a-alsjeblieft heb ge-genade...," stotterde hij.
"Genade? Je viel HAPONE aan! Verraders verdienen geen genade, ze verdienen de dood," riep Lary boos uit. Zijn hand trilde wat betekende dat hij woedend was. Wij allemaal, eigenlijk.
Lary pakte hem vast bij zijn haar en trok hem omhoog. 
"Wat gaan we met hem doen?"
"Doden!" schreeuwden sommigen uit. Daar dacht ik ook eerst aan. Maar Parel schudde haar hoofd.
"Nee, we binden hem vast en nemen hem mee. We zullen laten zien aan Elias wat we allemaal in staat zijn."
"Tenzij hij dit heeft verwacht," zei iemand uit de menigte. "Elias stuurde Perlshaw op als afleiding!"

En hij had een punt. Iedereen wist dat Perlshaw slap was. Zijn leger, zijn leider en zijn rijk. Maar het koste ons tijd om hen allemaal uit te morden. Daarbij zijn er tientallen gewonden en twee doden. 

We hoorden renende voetstappen. Geïrriteerd keek ik om.
"HOEVEEL VAN DIE VERDOMDE PERLSHAWERS GAAT DIE WEL NIET STUREN?"
Maar in plaats van Perlshawers tegen te komen zien we een groep meiden. Bediendes die ik zo nu en dan tegenkwam in het kasteel, kokkinnen,.
"Josephina wat doe je hier in vredesnaam!" klonk Xavier zijn stem terwijl hij zich door de menigte duwde.
"Jullie helpen natuurlijk!" En ik merkte nu pas de kleding dat ze aanhadden anders was. Dikke jassen met eronder dunne kleding. Ook hadden ze dikke tassen mee. "We zullen de gewonde helpen en sommigen zullen de doden terug naar het kasteel brengen."
"Josephina praat geen onzin en ga terug.."
"Xavier." Ze keek hem boos aan. "Sorry, maar deze keer zal ik niet naar u luisteren."
Xavier keek haar met een moeilijk gezicht aan. Ik legde mijn hand op zijn schouder.
"Ik denk dat ze bij ons veilig zal zijn. En het heeft nu geen zin om discussies te voeren."
Hij knikte.

En we vervolgden ons pad...