I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

69~

*POV Hope* *Weer 2 maanden later*

Ik lag op mijn bed en keek uit het raam die open stond. Het koele briesje waaide naar binnen en ik pakte een extra deken. Ik ben gewend aan de slapeloze nachten. Als ik dan niks te doen heb ga ik voor het open raam liggen en denken over het leven.
Klinkt saai, is best relaxed. Soms moet je even een moment nemen om te beseffen wat je allemaal mee hebt gemaakt. Je ouders werden vermoord, alles wat je dacht wat een leugen. Alles wat er tegen je werd VERTELD en wat je ZAG was een leugen. Maar goed, dat heb ik inmiddels achter me gelaten. Ik weet toch dat mijn ouders duizenden geheimen hadden. Waarom wouden ze niet dat wij de opvolgers werden? Als ze akkoord zouden gaan, zou dit allemaal niet gebeuren..
Ik kan ze inderdaad niet begrijpen. En dan nog jezelf opofferen. 
Maar ik dacht niet alleen maar aan wat ik had meegemaakt. Ik dacht aan Jack, aan Xavier. Hoe het daar met hun is. Hoelang moet ik hier blijven? Is de oorlog nog aan de gang?
Daar heb ik persoonlijk niks van gemerkt. Wat gek terwijl ik zeker weten die ene nare gevoel had. Ah ja, dat komt vast door de baby.

Over de baby gesproken, ik ben nu 6 maanden zwanger. Mijn schatje groeit bij dag en ik kan niet wachten om haar te zien. Maar ik ben ook bang. Je hebt geen idee hoeveel nachtmerries ik allemaal heb gehad. En in elke gebeurde er iets met mijn kind. Maar ik probeer dat achter me te laten. Stress is niet goed voor de baby. Dat zegt Parel elke dag tegen me. Ik ben blij dat ik haar naast me heb. Ze heeft bijzonder veel ervaring mee (ook al had ze nooit een baby gehad).

Ik sluit mijn ogen en op dat moment hoor ik een krakende trap. Het is drie uur in de nacht, waarom zou Parel nu wakker worden? 
Het gekraak was langzaam maar kwam ook dichter. Oh god, dit is niet Parel. Ik stond op en liep naar achter richting de raam. Er verscheen een gedaante achter de donkere schaduwen. 
"Als je schreeuwt gaat je baby eraan," fluisterde degene. De angst verhoogde mijn hartslag. Oh god nee. Nee nee nee waarom nu! 
Ik had geen enkel geluid gehoord die van buiten kwam. Zweetdruppeltjes gleden over mijn wang terwijl ik de venster van het raam stevig vasthield.
"Nog 1 stap en ik laat me vallen," zei ik zonder te denken.
"Oh," zei degene. "Maar dat kan je niet. Je bent bang. Want owee wat zal er dan met je kleintje gebeuren?" Mijn adem stokte en ik kreeg het heet. Ik rende opzij naar het hoek en werd ingesloten. Ze hadden me gevonden. Ze hadden mijn zwakte. 
Jack waar ben je? Mijn zicht werd vervaagd en ik voelde mijn benen niet.

Jack red me..