I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

89~

*POV Jack*

Ik liep over een weide/grasland. Ik was al een tijdje aan het lopen. Eerst was ik in paniek, schreeuwde ik om hulp. Nu loop ik hulpeloos verder. 
Ik heb geen idee waar ik belandt ben. Ik herinnerde me dat ik me ineens slecht voelde, mijn lichaam begon te trillen en toen plots alles weg was. Het gevoel in mijn lichaam, mijn zich, mij hoor. Alles. Ben ik dood?
Maar... Dit kan toch geen hemel zijn? Ik bedoel, ik in de hemel?
Mijn voeten deden pijn van het lopen en ik besloot om op het gras te gaan zitten. En toen ik eindelijk zat kwamen er stemmen tot me door.

'Jack ik hou van je..'

Ik stond weer overeind. Mijn ogen gingen alle kanten op en ik voelde hoe mijn hart sneller bonkte. Dat stem... 

'Ik haat je..'
'Jack, geef nooit op..'
'Jack redt me..'

Ik kreeg hoofdpijn van de stemmen. Het echode en ik voelde me draaierig worden. Tranen schoten in mijn ogen terwijl ik mijn shirt beet vasthield. 
En toen zag ik een gedaante. Het verscheen uit het niets en ik knipperde een paar keer. 

Een meisje met lang, rood/bruin haar. Ze had een witte jurk aan en was met haar rug naar mij gekeerd. 
"Hope?" De persoon draaide naar zich om en het was.. Hope. Mijn benen trilden en ik kon niet bewegen. Ik was bang. Doodsbang. 
Want haar witte jurk veranderde in rood en ze werd dunner dan eerst. Achter haar verscheen een meisje. Zij had blauwe ogen. Mijn ogen. 
"Je bent een grote teleurstelling," klonk haar kille, koude stem. Ze keek me dodelijk aan terwijl het bloed naar beneden druppelde en het gras langzaam van kleur veranderde.
"Ik schaam me voor je."
"Zeg dat niet..," zei ik met een trillende stem. "Hope je weet niet wat ik allemaal moest doorstaan... door alleen jou te moeten redden.. De angst, woede.."
"Allemaal voor niks," zei ze. "Je hebt me niet kunnen redden. Niet alleen mij, maar ook jou kind. JOUW KIND!" 

De wereld onder mijn voeten leek te zakken. Ik keek haar ontdaan aan. Haar groene ogen glinsterden maar geen ene traantje gleed over haar wang. Slechts verafschuw die naar mijn gericht was. 

Toen flitste er licht in mijn ogen. Ik kneep mijn ogen dicht en ik voelde een schok door mijn lichaam. Hope rende naar me toe, pakte mijn hand en trok me verder naar het weide, richting het donkere bos.
"Waag het om weg te komen! JIJ moet BOETEN voor je daden." Ik kon niet tegenstribbelen, ik kon haar niet van me af duwen. 

En weer volgde er een schok door mijn lichaam. Ze liet me los en wreef over haar hand.
"JE MOET MEEGAAN!" schreeuwde ze.
"Waar..heen?" 
"Haha, waar denk je zelf? Bos der doden." Mijn ogen gingen weid open en ik wierp een blik naar haar. Dit was Hope niet. Dit was zelfs het tegenovergestelde van haar.

Weer een schok. Na het schok pakte ze weer mijn hand maar met alle kracht dat ik nog over had schopte ik haar weg. Ze viel om en een verschrikkelijk harde gesnik volgde er. Ik bedekte mijn oren met mijn handen. Ik stond moeizaam op en liep naar achter. Weg hier, zo ver mogelijk van het bos.

Maar al snel zakte ik in. Ik kreeg geen adem meer en ik had geen enkel kracht meer. Ik zag hoe Hope, of iemand die als Hope voordeed, naar me toe liep. Ze keek me dodelijk aan en toen verscheen er een grijns op haar gezicht. 

'Nu heb ik je te pakken'

________________________________
Voor de duidelijkheid. De schokken, dat is wanneer de dokters hem proberen te reanimeren.