I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

12 ~

*POV Hope*

Ik werd wakker door het lawaai dat in de grot galmde. Het was niet hard maar hard genoeg om mij wakker te maken.
Ik voelde de hevige hoofdpijn en besloot niet rechtop te gaan zitten.
Ik besefte dat ik niet in dat ene kleine hokje lag, zoals op het eerste dag. Integendeel, ik lag heel comfortabel.  
Terwijl ik om me heen keek zag ik hele mooie spullen. Schilderijen, een tafeltje.
Even was ik zelfs vergeten dat ik in een grot was.  
Wanneer mijn hoofdpijn wat verminderde stond ik op en liep ik wat rondjes. Mijn hand reikte naar de prachtige spullen die hier in deze kamer stonden. 
Tot ik aangekomen was bij een deur. Er waren twee deuren, een aan de andere kant en een waar ik nu tegenover sta. Maar welke zou ik nemen?
Ik denk niet te lang na en doe langzaam de deur open die voor me staat. Ik merk snel dat dit niet de deur is die je buiten dit kamer leidt, naar de grond. Maar naar een ander kamer. 
Twee kamers aan elkaar verbonden en zelfs ik zou nooit zoiets bedenken. 
Ik stapte de kamer in en zag dat iemand op het bed lag. Mijn nieuwsgierigheid was te groot om terug te lopen. Dus liep ik naar het bed en bukte om te kijken wie er lag. 
Ik kon degene zijn gezicht niet zien omdat degene helemaal verwikkeld was in de dekens. 
Om verder geen problemen te veroorzaken stond ik op en wou ik het kamer weglopen tot ik gemompel hoorde. Ik verstijfde en keek heel langzaam om. 
Tot mijn opluchting was degene niet wakker geworden en liep ik zo snel als ik kon de kamer uit. 

Na het ontbijten met iedereen ging ik weer terug naar mijn kamer. Ik zou eigenlijk ondervraagd worden maar ik had te veel hoofdpijn. 
En mijn koorts werd erger. Het hele dag lag ik op mijn bed tot ik er helemaal zat van was. Met een vreselijk bonkende kop ging ik het kamer uit en besefte dat iedereen weg was behalve Parel, Jack en Lary. Ik ging achter een staan staan en leunde er tegen op. 
"Dus je weet zeker dat je haar niet kent?"
"Hoe moet ik haar kennen!" klonk Jack zijn stem die door de grot galmde. "De mensen die in het bos zijn op zoek naar ons en vooral naar Hope. En blijkbaar kent haar moeder ons. Terwijl wij haar niet eens kennen?" Er klonk een korte stilte. 
"Weet Hope hier iets van?" vroeg Parel. 
"Denk het niet. Ze kende ons niet en had die pagina nog niet gelezen," antwoordde Jack. 
"Moeten we dit niet aan haar vertellen?" vroeg Lary. 
"Laten we haar eerst maar rusten," zei Parel. "We vertellen het haar, maar niet nu. We moeten eerst van die groep in het bos afkomen.
Maar het eerste wat we moeten doen is afwachten tot Hope beter wordt."
Het begon langzaam wazig te worden en ik voelde pijn in mijn lichaam. Al dat informatie... Ik kon haast niet denken..