I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

46~

*POV Hope* *De dag van het bruiloft*

Ik had een jurk net boven mijn knieën aan. Het was een witte jurk waar aan mijn heupen een roze lintje vastzat met een bloemetje. Ik had roze ballerina's aan. Mijn gekrulde haar was gewoon los gelaten en ik vond dat helemaal prima.
Xavier had een roze pak met een roze zakdoekje in zijn pak-vakje. Zwarte schoenen, haar die naar achter is gedaan. 
Ik voelde me perfect. Gister, na een hele lange slaap werd ik wakker zonder koorts. Helaas zag ik Xaviers gezichtsuitdrukking niet nadat ik hem vertelde dat ik hand in hand met hem wou lopen. Maar hij vond het goed (tuurlijk). 
Mila had een lichtblauwe/grijze jurk aan. Deze was langer dan de mijne en was meer versiert. Ze had een knot op en mooie grijze hakken. 
Iedereen zag er kleurrijk uit en complimenteerde mij met mijn mooie jurk. Maar ik voelde me niet zo 'kleurrijk'. De gedachte aan hoe ik straks Jack zie zoenen maakte me misselijk. Gelukkig had ik iemand bij me voor het geval ik me slecht ga voelen daar. 
"Gaat het" zei Mila. Ze verscheen plots voor me en ik wist even niet wat ik moest zeggen.
"Sorry.. domme vraag haha. Je kan altijd van gedachte veranderen en niet komen he?"
"Nee het is oke. Ik ben er wel klaar voor..," loog ik. 

Iedereen werd in koetsen gebracht. De mensen die niet in het kasteel woonden waren ook welkom. Maar velen zeiden nee. 
Ze waren bang want het was al heel lang duidelijk wat voor soort rijk Jokarick is. Wie weet werd je zonder reden vermoord van achter. 
Maar die gedachtes legde ik opzij. Ik hoorde bij het kasteel en het was tegen de wet om iemand van 't kasteel te vermoorden.
En eigenlijk weet niemand dat ik 'leef' of er ben. Alleen Perlshaw en Hapone.
Ik staarde naar buiten toen plots Xavier in mijn hand kneep. Ik richtte mijn blik naar hem en zag zijn wangen weer rood kleuren. Ook zijn hand werd warm en hij had moeite om me recht in de ogen aan te kijken.
"Je hoeft niet nerveus te zijn," zei ik. "Als je mijn hand vast wil pakken, dan pak je hem."
"Zeg dat alsjeblieft niet.." We waren de enige in de koets (omdat ik ernaar vroeg). Misschien maakte dat hem nerveus.
"Je houdt van iemand anders. Nu geef je me hoop.." Hij keek met een onzekere blik naar beneden. Zijn gouden ogen glinsterden. 
Ik zuchtte en keek weer naar buiten. "Wie weet, misschien geef ik je een kans." Ik voelde zijn ogen in mijn rug prikken. Ik hoorde zijn zware adem en hij kneep harder in mijn hand. 
Weer keek ik hem aan. "Gaat ie?"
"Stop... met aardig zijn."
"Wat?"
"Voordat ik controle verlies.." Controle? Ik wou ernaar vragen maar vond het een beter plan om het niet te doen. Hij liet mijn hand los en draaide om naar zijn kant, met zijn rug gericht naar mij. Oke? 

Het hele weg voelde ik me erg ongemakkelijk. Toen we er waren liep Xavier zonder iets te zeggen weg. Die liet me ook alleen. Ik voelde me beetje geïrriteerd worden. Is dit een gewoonte? Mij alleen laten? Maar al snel werd ik afgeleid door iemands gezicht. 

Zijn blauwe ogen, bruine haar. Zijn prachtige kleding...