I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

59~

*POV Jack*

Wanneer ik mijn ogen opende voelde ik iets nats op mijn voorhoofd. Uit schrik schudde ik met mijn hoofd en een wit, nat doekje viel op de grond. Ook merkte ik dat er een deken over me heen lag. Ik draaide met een ruk mijn hoofd om maar de deur zat dicht. Het leek net een vloek. Wat heb ik gedaan? Was het echt alleen omdat ik haar onderbrak? Maar dan sluit je toch jezelf niet op voor een maand en nu inmiddels langer dan een maand..
Ik pakte een pil die op de grond lag, gooide het in het glas water en dronk het op. Ik wist zelf ook wel dat ik ziek was. Maar ik zal weigeren om hier weg te gaan voordat Hope eruit komt. 
Weetje hoe het voelt wanneer iemand van wie je houdt, voor wie je wilt vechten en je leven voor wil op geven, je negeert? Je kan degene zelfs niet meer zien en je weet niet wat er aan de hand is.. 
Ik stond op en bonkte op de deur. Mijn hoofd begon pijn te doen waardoor ik tranen in mijn ogen kreeg.
"Hope, misschien hoor je me niet..," fluisterde ik.  "Maar wat ik ook gedaan heb, het spijt me. Het spijt me voor alles. Als je wil dat ik wegga, dan doe ik dat. Als je wilt dat ik voor je ogen dood ga, dan doe ik dat. Maar alsjeblieft, laat jezelf zien.." 
Stilte.
Ik hoorde de voetstappen achter me. 
"En?" Josephina kwam hier ook vaak. Ze was bezorgd om me. Misschien een van de enige. Ik schudde mijn hoofd. Ze zuchtte. 
"Jack verwaarloos jezelf niet, alsjeblieft."
"Je zal het nog begrijpen," zei ik, nogsteeds fluisterend. "Jij hebt het nooit meegemaakt.."
"Ik weet al te goed hoe jij je nu voelt. Toen ik klein was en de aandacht van mijn vader wou, gaf hij het me nooit. Integendeel, hij sloot me op met een paar poppen. Hij gaf me geschenken maar denk je dat hij dat met liefde deed? Ik heb al die jaren moeten toekijken hoe hij me negeert. Hoe hij me niet ziet staan terwijl ik hem toen nogsteeds als vader beschouwde. Is dat niet erger?"
Daar kon ik niks op zeggen. Was dat erger?
"Of heb je meer meegemaakt dan dit?"
"Stop," zei ik. Ik wou niet terug denken aan mijn verleden. 
"Oke," antwoordde ze wat me gerust stelde. "Ik ga weer naar mijn kamer. Neem wat rust want je weet nooit wat hun van plan zijn en wanneer ze zullen aanvallen.."

Ze had gelijk. Om Hope te kunnen beschermen, ondanks dat ze me niet wilt zien, moet ik niet slapper worden