I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

62~

*POV Hope*

Rustig lag ik op mijn bed terwijl ik een boek las, de IJzeren Engel. Een bijzonder boek, hoe een jongen genaamd Will die het meisje Tessa probeert te ontwijken. Hoe hij probeert zijn gevoelens te onderdrukken. En het meisje Tessa die later verliefd op hem raakt en haar broer wilt redden. 
Deze maanden houden boeken me het meest bezig. Een van mijn lievelings is Just Rock It!!
Over vriendschappen en een hoop drama. Het houdt me bezig en even vergeet ik wat er achter mijn deur gaande is. 
Ik werd afgeleid door rinkelende glazen en geroep. Ik wil erbij zijn. Ik voel me buitengesloten. Maar goed, ik ben degene die mezelf buitensluit. En al zet ik een stap voelt het alsof ik elk moment flauw kan vallen. 
Mila vertelde me dat het kwam doordat de baby in mijn buik erg snel groeit en dat mijn bloed naar de baby toegaat. Gevolg daarvan dat er minder bloed naar mijn hersenen gaat en blablabla. Ik ben morgen zeventien en ik heb het gevoel dat ik dit soort dingen niet op mijn leeftijd hoef te weten. 
Ik voel me ook schuldig tegenover Jack. Hij zal nu alle schuld aan hemzelf geven. Maar het is niet zijn schuld dat ik onzeker ben. Dat ik bang ben hoe hij gaat reageren. 

Er klonk gebonk op mijn deur. Is het Jack? 
En weer.
En weer.
"Laat me met rust," zei ik. En het werd stil. Huh? Ik liep naar de deur maar hoorde nogsteeds de gezellige stemmen. Ik legde mijn hand op de deurklink en opende de deur op een kiertje. Al snel werd de deur opengeduwd en ik viel op de grond. Mijn hele lichaam trilde van de pijn. Ik mag blij wezen dat ik niet op mijn buik viel.
Ik opende mijn mond om iets te zeggen maar zag een bekende gezicht. Een bekende gezicht die hier niet hoorde. 
Zijn sterke hand pakte mijn keel vast en hief me omhoog. Ik begon te stikken. Zijn ogen zagen er duister uit. Het voorspelde niks goeds (alsof dat ooit gebeurd). 
"Dus jij bent Hope?" Hij bekeek me van top tot teen. Daarna staarde hij naar mijn buik en een glimlach verscheen op zijn gezicht.
"Zo zo, dit wordt interessant," zei hij met een grijns wat zijn gezicht nog enger maakt.                    Hij liet me los en duwde me richting het bed. 

"Jij gaat met me mee."
"Dacht het even niet," zei ik eigenwijs. "Wie denk je wel dat je bent?"
"Claude, leider van Lunary." Mijn ogen werden groot. Hij! Hij! Die ene gast met de pistool in zijn hand, die ene wie Lary in zijn been schoot!
"Jij!" Hij pakte mijn hand vast en trok me mijn kamer uit.
"Jouw vriendjes en vriendinnetjes zitten lekker te feesten. Verpest hun feest niet en houd je mond." Maar ik gaf hem een schop en nam de trap. Een gil ontsnapte uit mijn mond en alle gezichten draaiden mijn kant op. De tranen schoten in mijn ogen. Deze trap lang wat alles enger maakte. Ik hoorde de voetstappen achter me. 
"Laat ik je even helpen met snel zijn," fluisterde hij. Mijn ogen werden groot en voordat ik nog iets kon zeggen werd ik naar beneden geduwd.

Hij lachte en mijn zicht werd ontnomen door de duisternis..