I'm you're hope, You're my hope ✔ [#WattyS2020]

93~

*POV Jack*

We waren er bijna. Zo dichtbij. 
Het pad leidde in een rechte lijn naar het hut. Waar Hope is. Waar Hope MOET zijn. 
De mensen hielden me bijna niet bij omdat ik zo snel liep. Parel en Lary hielden me wel bij. 
"Jack..," hijgde Parel. "Ik zie hem!" 

Niet ver van ons vandaan zag ik inderdaad een hut. Mijn hart maakte een sprongetje. Ik riep door de hele menigte achter me dat de hut in zicht was. En toen begonnen we te rennen. Allemaal. 
Ik rende en dacht alleen maar aan hoe ik Hope nu in mijn armen zou krijgen. 
Haar zou omhelzen, kussen en nooit meer loslaten. Ik zou haar nooit meer ergens heen sturen waar ik niet bij ben. Ik zal, hoe dan ook, ervoor zorgen dat ze veilig zal zijn. Dat die klootzakken haar niet meer te pakken krijgen. 

En daar stonden we dan. Voor de deur van het hut. Vlug opende ik en zo snel als ik het opende bevroor ik. Mijn ogen werden groot, mijn handen veranderden in vuisten.
"VERDOMME!" Ik liep naar het bureau toe en sloeg met mijn vuist erop. Ik hijgde uit boosheid. Daarna pakte ik de stoel vast en smeet het naar de andere kant van het hut wat zorgde ervoor dat de stoel brak in allerlei stukken. 
"Jack..," klonk Lary zijn stem. Nee.. Loog die klootzak tegen ons? Heeft hij echt tegen ons gelogen? Op het puntje van sterven en...
"Ik denk niet dat hij gelogen heeft," klonk Xavier zijn stem. Mijn borst begon weer pijn te doen en ik kreeg hart steken. Ik pakte mijn shirt vast en keek naar beneden. "Hij was op het punt van dood gaan. Hij had geen tijd om leugens te bedenken.. We waren t-..."


Te laat... We waren te laat..

Ik viel neer op de grond. De pot met pillen viel op de grond en de pillen verspreidden zich over de stoffige vloer. Vanuit mijn ooghoeken zag ik voetsporen. Ze was hier. Ze was hier en ik was telaat. 
Door die verdomde.. verdomde klootzak hadden we tijd verspilt.. 
Ik voelde een hand op mijn schouder maar ik sloeg die weg.
"RAAK ME NIET AAN!" Ik zag dat het Josephina was die angstig afstand van me nam. Maar ik zei geen sorry. Ik was woedend op alles en iedereen.

Daarna stond ik moeizaam op. 
"Jack met jouw toestand kunnen we niet verder gaan!" riep iemand uit de menigte.
"IK bepaal of we verder gaan," riep ik woest uit. Ik keek om me heen en wierp een blik naar het bed. 
"Wat gaan we nu doen?" vroeg Lary hulpeloos. We zijn in Jokarick. Dat ze in de kasteel zal wezen is een hele kleine kans."

Inderdaad. Elias zou haar niet in het kasteel laten. Dat is veelste makkelijk. 
Misschien..
Ik dacht er niet te lang over na. Misschien had ik het mis, misschien dachten we te moeilijk. 

"We gaan naar Lunary."

"Wat?" klonken de geschokte stemmen uit de menigte. Ik wierp hun een dodelijk blik toe.
"Wat wat?"
"Jack..," klonk dit keer de twijfelde stem van Parel. "Jouw conditie is verslechterd.. En Lunary is helemaal de ander kant op. De weg hiernaar toe was al zo ver.. Het zal ons dagen duren om daar te komen...-"
"..En wie weet is het dan telaat," maakte Xavier haar zin af. Weer baalde ik mijn vuisten. Ik weet.. diep in me.. dat hun gelijk hebben. 
"Het maakt me niet uit. Dan zorgen we ervoor dat we er snel komen."
"Dat is onmogelijk!" zei iemand uit de menigte.
"Niks is onmogelijk," siste ik. "Je moet je leider gehoorzamen. Jullie doen wat ik zeg of jullie kunnen terugkeren naar Hapone en blijven leven in de oorlog."
"Maar Jack..."
"DOE NOU MAAR GEWOON WAAR IK NAAR VRAAG! HET IS EEN BEVEL!"

Het werd stil en een paar knikten. Ze verlieten het hut en deden de deur dicht. Ik was als enige over. Nog steeds kookte ik van de woede. Ze is.. Ze is zwanger... Ik ga het mezelf nooit vergeven als er iets met haar en/of het kindje gebeurd.
Mijn kindje.
Ik liep naar de deur van het hut toe. Ik ga haar vinden.


Ik ga haar vinden, redden en deze oorlog laten winnen.